نقش باورهای انگیزشی (نظریه خودتعیین گری) در عملکرد تحصیلی

نظریه خودتعیین گری (Self-Determination Theory) از جمله نظریه های بنیادین در حوزه روان شناسی انگیزش است که به بررسی نقش نیازهای روان شناختی پایه یعنی خودمختاری، شایستگی و ارتباط اجتماعی در رشد انگیزش درونی و عملکرد بهینه افراد می پردازد. در بافت آموزشی، این نظریه تاکید دارد که تامین این نیازها از سوی محیط یادگیری، به ویژه معلمان و ساختار مدرسه، می تواند به پرورش انگیزش درونی، باورهای مثبت نسبت به خود و در نهایت بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان منجر شود. باورهای انگیزشی، از جمله هدف گذاری درونی، حس شایستگی تحصیلی، و خودکارآمدی، در چارچوب این نظریه جایگاهی کلیدی دارند و با پیشرفت تحصیلی، پشتکار و رضایت از مدرسه همبستگی مثبت نشان داده اند. مرور پژوهش ها حاکی از آن است که محیط های آموزشی حمایتگرانه که استقلال دانش آموز را به رسمیت می شناسند، در مقایسه با محیط های کنترل گر، نتایج تحصیلی مطلوب تری را به همراه دارند. در مجموع، توجه به سازوکارهای انگیزشی در آموزش می تواند راهبردی موثر برای افزایش مشارکت تحصیلی و کاهش افت تحصیلی باشد.

کلیدواژه ها:

نظریه خودتعیین گری ، انگیزش درونی ، عملکرد تحصیلی.