کاربرد بسترهای تعامل مجازی در توسعه توانمندی های یادگیری خودگردان فراگیران

دنیای امروز با سرعتی بی سابقه در حال تحول است و نظام های آموزش و پرورش در سراسر جهان با ضرورت بازنگری در فلسفه، اهداف و روش های خود مواجه هستند. گذار از جامعه صنعتی به جامعه اطلاعاتی و دانایی محور، نیازمند پرورش نسلی است که دیگر مصرف کننده صرف دانش نباشد، بلکه بتواند به صورت خودگردان، خلاقانه و مادام العمر به یادگیری بپردازد. در این چشم انداز جدید، مفهوم «یادگیری خودگردان» به عنوان یکی از کلیدی ترین شایستگی های مورد نیاز فراگیران مطرح می شود. یادگیری خودگردان فراتر از مطالعه انفرادی است؛ این رویکرد به معنای توانایی فراگیر در به دست گرفتن کنترل و مسئولیت فرآیند یادگیری خود، از تشخیص نیازهای یادگیری و تعیین اهداف گرفته تا انتخاب راهبردها و ارزیابی نتایج است. این توانمندی بنیادین، فراگیران را برای مواجهه با پیچیدگی های آینده و انطباق با تغییرات مداوم در حوزه های شغلی و اجتماعی آماده می سازد. این مقاله مروری با هدف بررسی عمیق این پیوند شکل گرفته است. هدف اصلی، تحلیل و تبیین این موضوع است که چگونه ویژگی های ذاتی بسترهای تعامل مجازی می توانند به صورت مستقیم و غیرمستقیم، توانمندی های زیربنایی یادگیری خودگردان را در فراگیران توسعه کنند. این توانمندی ها که اغلب تحت عنوان «یادگیری خودگردان» نیز مطالعه می شوند، شامل توانایی هایی چون برنامه ریزی، خودنظارتی، خودارزیابی و انگیزش درونی هستند. پژوهش حاضر استدلال می کند که گذار از تکالیف سنتی به تکالیف مبتنی بر بسترهای تعامل مجازی، تنها یک تغییر ابزاری نیست، بلکه یک تغییر پارادایمی است که می تواند به توانمندسازی فراگیران برای به عهده گرفتن مسئولیت یادگیری شان منجر شود. این مقاله با مرور نظام مند ادبیات پژوهشی مرتبط، به دنبال پاسخ به این پرسش است که مکانیزم های اثرگذاری بسترهای تعامل مجازی بر یادگیری خودگردان چیست و چگونه می توان از این ابزارها به شیوه ای موثر در جهت تحقق اهداف آموزشی نوین بهره برد.

کلیدواژه ها:

بسترهای تعامل مجازی ، یادگیری خودگردان ، یادگیری خودگردان ، تکلیف درسی ، فناوری آموزشی