الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و فراوانی ژن های اینتگرون کلاس ۱، ۲ و ۳ در جدایه های اشریشیا کلی جدا شده از موارد عفونت ادراری در شهرستان شهرکرد

اینتگرون ها عناصر متحرک ژنتیکی بوده که قادرند ژن های مقاومت به آنتی بیوتیک های مختلف را حمل کنند. این عناصر در مکان های مختلفی از پلاسمید و کروموزوم یافت شده اند. تحقیق حاضر با هدف ردیابی اینتگرون های کلاس ۱، ۲ و ۳ در ایزوله های اشریشیاکلی جدا شده از موارد عفونت ادراری در شهرستان شهرکرد انجام شده است. در این تحقیق تعداد ۶۴ ایزوله اشریشیاکلی جدا شده از موارد عفونت ادراری در شهرستان شهرکرد مورد بررسی قرار گرفتند. مقاومت آنتی بیوتیکی ایزوله های مورد بررسی با استفاده از روش دیسک گذاری ساده در محیط مولر هینتون آگار مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تعیین فراوانی اینتگرون های کلاس ۱، ۲ و ۳ از زوج پرایمرهای اختصاصی استفاده گردید. پس از انجام آزمون آنتی بیوگرام، بیشترین مقاومت نسبت به آمپی سیلین (۷۵%) و کمترین مقاومت نسبت به ایمی پنم (۵/۱۲%) مشاهده گردید. فراوانی ژن های اینتگرون کلاس ۱ و ۲ و ۳ به ترتیب ۵/۱۲%، ۲۵/۶% و ۱۲/۳% مشاهده گردید. در ۵۲ جدایه هیچ یک از ژن های اینتگرون مشاهده نگردید. در تجزیه و تحلیل آماری با آزمون کای دو بین اینتگرون کلاس ۱ و مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک آمپی سیلین ارتباط آماری معنی داری (p =۰.۰۲< ۰.۰۵) مشاهده گردید. با توجه به این که ژن های مقاومت بر روی اینتگرون ها قرار دارند و می توانند از یک سویه به سویه دیگر منتقل شوند و مقاومت را در بیمارستان یا دیگر محیط ها منتشر نمایند، لذا این امر اهمیت شناسایی این نوع از ژن های مقاومت آنتی بیوتیکی را دو چندان کرده است.

کلیدواژه ها:

اشریشیاکلی ، اینتگرون ، مقاومت آنتی بیوتیکی ، عفونت ادراری