بررسی تاثیر رفتار والدین در پیشرفت تحصیلی کودکان

سلامت روان افراد آسیب دیده، تحت تاثیر پیامدهای منفی پیشامدهای ناگوار قرار می گیرد. رفتار والدین و تعامل با مدرسه از عواملی هستند که سطوح استرس و ناتوانی را در شرایط ناگوار تعدیل نمایند و اثرات منفی استرس را کم رنگ تر جلوه دهند. بر خلاف تصورهای قبلی که تاب آوری را جزو خصیصه های افراد فوق العاده محسوب می کرد، پژوهش های اخیر نشان دادند که تعامل میان والدین و مدرسه در انحصار افراد فوق العاده نیست و در افراد و سطوح مختلف تحولی (کودکی تا بزرگسالی) مشاهده می شود. نظریات نخستین در مورد تعمال دو جانبه آنها بر ویژگی های مرتبط با پیامد مثبت در مواجهه با مصائب و ناملایمات زندگی تاکید داشتند. این دسته از پژوهش ها بعد ها عوامل حفاظتی بیرونی مثل محیط آرام خانه و مدرسه، خانواده حمایت گر و... را نیز در بروز تاب آوری موثر دانستند. مقاله حاضر مقاله ای کتابخانه ای است در ابتدا با ارائه تعریفی از رفتار والدین در پیشرفت تحصیلی کودکان به خصوص در مقطع ابتدایی پرداخته و سپس ضرورت ارتباط خانه و مدرسه را بررسی کرده و سپس به موانع مشارکت اولیا در مدرسه پرداخته و به ارائه راهکارهایی برای افزایش تعامل والدین با مسئولان مدرسه پرداخته است .

کلیدواژه ها:

رفتار والدین ، پیشرفت تحصیلی ، تعامل والدین و معلمان