تاثیر مهارت های حل تعارض بر رضایت زناشویی و سلامت روانی زوجین شهر مشهد

این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین سبک های حل تعارض و کیفیت روابط زناشویی در میان زوجین ساکن مشهد انجام شد. روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود و جامعه آماری شامل کلیه زوجین ساکن شهر مشهد در سال ۱۴۰۳ بود که از میان آن ها ۲۰۰ زوج (۴۰۰ نفر) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از سه ابزار استاندارد شامل پرسش نامه سبک های حل تعارض رحیم (ROCI-II)، پرسش نامه رضایت زناشویی ENRICH و پرسش نامه سلامت عمومی GHQ-۲۸ استفاده شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شدند و برای آزمون فرضیه ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده گردید. یافته ها نشان داد که بین سبک های حل تعارض و رضایت زناشویی رابطه معناداری وجود دارد، به طوری که سبک های همکارانه و مصالحه ای رابطه مثبت و قوی با رضایت زناشویی داشتند، در حالی که سبک های اجتنابی و سلطه گرایانه رابطه منفی و معناداری نشان دادند. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون بیانگر آن بود که سبک های حل تعارض توانستند ۵۲ درصد از واریانس رضایت زناشویی را پیش بینی کنند و سبک همکارانه بیشترین قدرت پیش بینی را داشت. افزون بر این، سبک های سازنده حل تعارض با سلامت روانی بهتر نیز همراه بودند. این یافته ها نشان می دهد که آموزش و ترویج سبک های موثر حل تعارض می تواند نقش مهمی در ارتقاء کیفیت روابط زوجین و بهبود سلامت روان ایفا کند. بر این اساس، استفاده از مداخلات آموزشی و مشاوره ای در جهت تقویت مهارت های حل تعارض برای خانواده ها پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

مهارت حل تعارض ، رضیت زناشویی ، سلامت روان ، زوجین ، شهر مشهد