تاثیر دعا در تربیت اخلاقی

دعا مفهوما خواندن خدا و مسالت از او است که جهت جلب رحمت و توجه و عنایت حضرت باری صورت میگیرد. در جهان امروز که چالش های اخلاقی(فرد گرایی اخلاقی،نسبی گرایی و شک گرایی ارزشی)، چالش های عمیقی برای جوامع بشری ایجاد کرده است.بازشناسی سازو کارهای دینی برای پرورش انسان فضیلت مند ضرورتی انکار ناپذیر است.این پژوهش رویکردی ترکیبی (تلفیق متون اسلامی و یافته های روانشناسی) و با استفاده از روش های تحلیل محتوای کیفی و بررسی نظام مند پژوهش ها، به نقش دعا به عنوان ابزاری کارآمد در تربیت اخلاقی میپردازد. یافته ها نشان میدهد دعا از سه راهکار اصلی اثرگذار است: ۱-استحکام پیوند با خداوند. ۲-خودارزیابی اخلاقی.۳-هدایت کنش های اجتماعی.دعا با ایجاد فرایند «اندیشه ورزی فعالانه»، فرد را به بازنگری رفتارهایش وا میدارد. این رابطه، ارزش هایی مانند فروتنی و سپاسگزاری را در نهاد انسان ریشه دار میکند. پژوهش های میدانی نشان دهنده افزایش چشمگیر همدلی و کاهش قابل توجه خشونت در میان عادت کنندگان به دعاست.این تحقیق گویای آن است که پیوند دانش دینی درباره دعا با رویکردهای روانشناختی، نه تنها پایداری اخلاقی را تقویت میکند، بلکه زمینه ساز مقابله با چالش هایی مانند شک گرایی اخلاقی است.

کلیدواژه ها:

دعا ، پژوهش ، تربیت اخلاقی ، شک گرایی اخلاقی