طراحی خانه مسکونی واقع در بافت تاریخی با تاکید بر اصول معماری ایرانی و استانداردهای روز ( نمونه موردی بافت تاریخی قلعه عبدالله آباد ساوه)

بافت های تاریخی به واسطه ی ویژگی های خاص معماری، شهرسازی و ارزش های هنری و فرهنگی، دارای هویت تاریخی هستند. متاسفانه مهاجرت ساکنان اصیل از این بافت ها منجر به از بین رفتن حس تعلق خاطر و ایجاد فرسودگی این بناها شده است. از طرف دیگر عدم توجه سازندگان به مولفه های تاثیرگذاری همچون فرهنگ، بستر طرح و فضاهای جمعی در این بافت ها، از بین رفتن هویت فضاها و هرج و مرج در ساخت و سازهای جدید و قدیم را همراه داشته است. در پی ساخت و سازهای بی-هویت امروزی این پژوهش در پی آن است که با بهره گیری از اصول معماری ایرانی از جمله درونگرایی، مردم واری، حیاط مرکزی، نیارش و هندسه، وحدت و کثرت، استفاده از آب، نور، رنگ، خودبسندگی، هماهنگی با طبیعت، حفظ حریم و خلوت و در نهایت تلفیق آن ها با معماری امروزی، کیفیت فضاها را افزایش دهد و احساس امنیت و آرامش را در خانه های مسکونی به وجود آورد. شهر ساوه به دلیل قرارگیری در جاده ی ابریشم، یکی از با قدمت ترین شهرهای تاریخی ایران به شمار می رود و چون دارای بافت تاریخی است، شهر تاریخی محسوب می شود. بدین ترتیب گسترش شهر می بایست بر اساس هویت بافت تاریخی و تطبیق با تکنولوژی روز انجام شود. متاسفانه امروزه تنها بخشی از شهر به عنوان بافت تاریخی معرفی شده است. این پژوهش به بررسی بناهای مسکونی با ارزش در منطقه ی قلعه ی عبدالله آباد پرداخته است و پس از اثبات وجود بافت تاریخی مسکونی در منطقه ی عبدالله آباد ساوه، اقدام به طراحی بنای مسکونی متناسب با نیازهای روز خانوارهای گسترده و منفرد و ضوابط موجود در خصوص حریم بافت تاریخی با استفاده صحیح از تکنولوژی روز صورت گرفت. این پژوهش به روش توصیفی، تحلیلی و میدانی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و منابع در دسترس و مشورت با اساتید انجام شده است.