اثربخشی قصه گویی هدفمند بر کاهش علائم اختلالات رفتاری در کودکان مقیم مراکز شبه خانواده شهر تهران

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی قصه گویی هدفمند بر کاهش علائم اختلالات رفتاری در کودکان مقیم مراکز شبه خانواده شهر تهران بود که به صورت نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش، کلیه کودکان ۷ تا ۱۲ سال دارای تشخیص اختلالات رفتاری (بر اساس نظر روانشناس یا روانپزشک) مقیم در مراکز شبه خانواده شهر تهران در سال ۱۴۰۲ بود. نمونه آماری شامل ۳۰ کودک بود که پس از کسب رضایت آگاهانه از والدین (یا سرپرستان قانونی) و با رعایت ملاحظات اخلاقی، به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش، پرسشنامه اختلالات رفتاری کودکان (CBCL) بود. گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه ۴۵ دقیقه ای تحت مداخله قصه گویی هدفمند قرار گرفتند. به منظور بررسی تاثیر قصه گویی هدفمند بر کاهش علائم اختلالات رفتاری، از تحلیل کوواریانس (ANCOVA) با کنترل نمره پیش آزمون با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ در سطح معناداری ۰.۰۵ استفاده شد. نتایج نشان داد که قصه گویی هدفمند به طور معناداری باعث کاهش اختلالات رفتاری کلی، پرخاشگری، اضطراب/افسردگی و مشکلات توجه در کودکان گروه آزمایش شده، اما تاثیر معناداری بر مشکلات اجتماعی و تفکر نداشته است.

کلیدواژه ها:

قصه گویی هدفمند ، پرخاشگری ، اضطراب/افسردگی ، مشکلات توجه ، کودکان.