روانشناسی قضایی و جایگاه آن در کشف جرم و شناسایی مرتکب

هدف پژوهش حاضر جایگاه روانشناسی قضایی و جایگاه آن در کشف جرم و شناسایی مرتکب می باشد. روش پژوهش حاضر بر پایه روش توصیفی- تحلیلی بوده است. برای این منظور ابزار کتابخانه ای از جمله کتاب ها مقالات و پایان نامه مورد بررسی پژوهشگر قرار گرفته است و در نهایت به منابعی رجوع شده است که ارتباط بیشتر و کاملتری را نسبت به سایر منابع به موضوع و فهرست پژوهش داشته اند. با توجه به بررسی های صورت گرفته در این پژوهش، علم روانشناسی قضایی حال حاضر می تواند نه تنها در بازپروری، بلکه با نفوذ در مراحل تشخیص جرم و قضاوت، روند تشخیص جرم را سریعتر و دقیقتر کند. حضور یافته های علم روانشناسی قضایی احتمال خطا و بی عدالتی دستگاه قضایی را کمتر می کند و اقدامات تامینی و تربیتی را کارآمدتر می کند. علم روانشناسی قضایی با استفاده از روش هایی چون ارتباط مستقیم با مکالمه و ایجاد حس همدلی با بزهکار یا بزهدیده، بررسی تیپ شخصیتی افراد و احتمال ارتکاب مجرمیت توسط آنها، تست های روانشناسی متعدد، هیکل شناسی، امضا شناسی، چهره شناسی به کشف جرم کمک کند. مشکل عمده در کشور ما این است که بازپرس ها، دادستان ها، وکلا و قضات در اغلب موارد هیچ گونه آموزشی در زمینه تئوری های روان شناختی دریافت نمی کنند و تمام علم آنها بر پایه تجربیات خودشان است. این مسئله موجب می شود که از فرآیندهای روان شناختی اساسی که وابسته به تشخیص مجرمیت افراد است، غافل بمانند و در نتیجه احکامی صادر شود که کاملا خلاف عدالت و حقوق افراد است. از این رو بهتر است که در روند آموزشی ضابطان دادگستری چه در دانشگاه و چه در دوره های کارآموزی در کنار بررسی جزئی نظریات روانشناسان در دروس جرم شناسی به آموزش علوم روانشناسی قضایی هم توجه شود.

کلیدواژه ها:

روانشناسی قضایی ، کشف جرم ، شناسایی مرتکب.