اثربخشی خودآموزی کلامی بر شایستگی اجتماعی در دانش آموزان پسر ششم ابتدایی

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی خودآموزی کلامی بر شایستگی اجتماعی در دانش آموزان پسر ششم ابتدایی صورت گرفته بود. روش اجرا به شیوه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر دوره ششم ابتدایی شهر محمدیه از توابع استان قزوین بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش شامل ۶۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه ۳۰ نفر(آزمایشی و کنترل) گمارده شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه شایستگی اجتماعی موراج (۱۹۷۵) بود. در پژوهش حاضر پس از مشخص شدن دو گروه پیش آزمون و پس آزمون، برای دانش آموزان گروه آزمایش برنامه خودآموزی کلامی مایکنبام(۱۹۷۰) در ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای اجرا شد. تکرار جلسات به صورت دوبار در هفته بود. اطلاعات پژوهش حاضر با استفاده از روش تجزیه و تحلیل کواریانس چند متغیره تحلیل گردیدند. نتایج نشان داد که بین میانگین های دو گروه آزمایش و کنترل با اعمال مداخله برنامه خودآموزی کلامی در متغیر شایستگی اجتماعی تفاوت معنی داری وجود داشت. همچنین میانگین شایستگی اجتماعی دانش آموزان در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون بیشتر شد شد. لذا پیشنهاد می شود که برنامه های آموزشی و مشاوره ای در مدارس، به طور فعال از روش های خودآموزی کلامی استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

شایستگی اجتماعی ، خودآموز کلامی ، دانش آموزان.