نقش اقرار در اثبات جرم محاربه با رویکردی به فقه امامیه و قانون مجازات اسلامی

محاربه یکی از جرایم حدی در فقه اسلامی است که به دلیل تهدید مستقیم بر امنیت عمومی و نظم اجتماعی، در سیستم حقوقی ایران جایگاه ویژه ای دارد. یکی از مسائل اصلی در اثبات این جرم، تعداد اقرار مورد نیاز برای اثبات محاربه است. این تحقیق به بررسی این سوال پرداخته که آیا یک بار اقرار برای اثبات جرم محاربه کافی است یا باید مانند سایر جرایم حدی، اقرار چندباره صورت گیرد؟ هدف از این تحقیق، بررسی این مسئله از منظر فقها و قوانین جزا است.در این تحقیق، برای پاسخ به سوال مذکور از روش تحقیق تطبیقی و تحلیل محتوا استفاده شده است. در این راستا، علاوه بر بررسی نظریات فقهای امامیه در خصوص اقرار در محاربه، قوانین جزای ایران، به ویژه قانون مجازات اسلامی (مصوب ۱۳۹۲)، نیز مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان می دهند که در محاربه، به دلیل ماهیت عمومی و تهدیدآمیز آن، اقرار یک بار به عنوان دلیل معتبر برای اثبات جرم کفایت می کند. این رویکرد، در راستای حفظ امنیت عمومی و ضرورت تسریع در دادرسی، منطقی به نظر می رسد.با توجه به تسریع در اجرای مجازات و کاهش پیچیدگی های اثبات جرم، اقرار یک باره از سوی متهم در این جرم، هم به نفع عدالت کیفری و هم در جهت حفظ حقوق عمومی است. در نتیجه، این تحقیق نشان می دهد که یک بار اقرار در محاربه کافی است و نیازی به تکرار آن نیست. همچنین پیشنهاد می شود که برای تضمین صحت اقرار و جلوگیری از فشارهای احتمالی بر متهم، ضوابط دقیق تری برای اخذ اقرار در شرایط عادلانه تدوین گردد.

کلیدواژه ها:

محاربه ، اقرار در محاربه ، اثبات جرم ، قوانین جزا ، فقه امامیه.