تحلیلی بر نقش زیبایی و هنر در تربیت

زیبایی و هنر نقشی محوری در فرآیند تربیت متعادل و همه جانبه انسان ایفا می کنند و ابعاد شناختی، عاطفی، اخلاقی و معنوی او را تحت تاثیر قرار می دهند. درک جایگاه و کارکرد هنر در آموزش می تواند به بازاندیشی در شیوه های تعلیم و تربیت منجر شود. پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش زیبایی و هنر در تربیت، به بررسی ابعاد مختلف این موضوع شامل درک زیبایی در طبیعت، تربیت از طریق شعر و داستان، کارکردهای هنرهای دینی و زیبایی شناسی اسلامی پرداخته است. روش پژوهش از نوع توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر تحلیل اسناد، متون علمی و منابع کتابخانه ای بوده است. یافته ها نشان می دهد که تجربه زیبایی در طبیعت موجب رشد تامل اخلاقی و ارتباط معنوی با جهان می شود؛ شعر و داستان بستر موثری برای تقویت تخیل اخلاقی و رشد شخصیت فراهم می آورند؛ هنرهای دینی زمینه ساز ارتقای معنویت و رشد اخلاقی دانش آموزان می شوند؛ و زیبایی شناسی اسلامی با پیوند دادن زیبایی به حقیقت و توحید، ابعاد تربیتی عمیقی را فعال می سازد. نتایج پژوهش بر ضرورت توجه نظام های آموزشی به تلفیق زیبایی و هنر در فرایند یاددهی-یادگیری و تربیت معلمان در این زمینه تاکید می کند تا تربیتی جامع، انسان محور و مبتنی بر ارزش های والای انسانی تحقق یابد.

کلیدواژه ها:

زیبایی ، هنر ، تربیت ، زیبایی شناسی اسلامی ، هنرهای دینی