اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر خودمهارگری و اهمال کاری تحصیلی

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی برخودمهارگری و اهمال کاری تحصیلی بود. روش پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و از نوع تحقیقات نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه پسران دانش آموز پایه یازدهم دوره دوم متوسطه مدارس دولتی منطقه ۱۵ شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ (۱۱۸۰ نفر) بود. نمونه آماری شامل ۳۰ نفر (۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) از اعضای جامعه آماری مذکور بود که با استفاده از نقطه برش پرسشنامه خودمهارگری و اهمال کاری تحصیلی (بدین صورت که بر اساس جدول مورگان به تعداد ۲۹۱ نفر از دانش آموزان پرسشنامه توزیع شد و افرادی که خودمهارگری کمتر و اهمال کاری بیشتری داشتند انتخاب شدند) و به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه خودمهارگری تانجی و همکاران (۲۰۰۴)، پرسشنامه استاندارد اهمالکاری تحصیلی سولومون و راثبلوم (۱۹۸۴) و پروتکل آموزش خودشفقت ورزی (CFT) گیلبرت (۲۰۱۰) ترجمه اثباتی (۱۴۰۰) بودند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزارهای Spss نسخه ۲۶ در دو سطح توصیفی (میانگین، انحراف معیار و. . . .) و استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس) انجام شد. نتیجه حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش خودشفقت ورزی بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر ندارد. همچنین نتایج نشان داد که آموزش خودشفقت ورزی بر خودمهارگری تاثیر دارد. آموزش خودشفقت ورزی بر ابعاد خودمهارگری (ظرفیت کلی برای خود نظم دهی، کنش های عمدی/تکانشی، عادات سالم، اخلاق کاری و قابلیت اعتماد) تاثیر دارد. آموزش خودشفقت ورزی بر ابعاد اهمال کاری تحصیلی (آماده کردن تکالیف، آمادگی برای امتحان و تهیه گزارش نیم سالی) تاثیر ندارد.

کلیدواژه ها:

آموزش خودشفقت ورزی ، خودمهارگری ، اهمال کاری تحصیلی.