توجه مدیریت شهری بر سکونتگاه حاشیه نشینی و آلونک نشینی

حاشیه نشینی پدیده ای است که به دنبال تحولات ساختاری و بروز مسائل و مشکلات اقتصادی و اجتماعی مانند جریان سریع شهرنشینی و مهاجرت های روستایی لجام گسیخته در بیشتر کشورهای جهان، به ویژه کشورهای جهان سوم پدیدار شده است. حاشیه نشینان که عمدتا از فرهنگ فقر برخوردارند، ادراک بسیار کمی از تاریخ دارند. آنان تنها مشکلات محله و ناحیه ای که در آن زندگی می کنند و شیوه زندگی خود را می شناسند. همچنین اکثریت شان فاقد دانش، بینش و ایدئولوژی لازم برای درک همانندی مشکلات خود با مشکلات افراد شبیه خود در نقاط دیر هستندفقدان خلوت و حریم خصوصی در خانواده های حاشیه نشینی به گونه ای که هر محدوده ای در دسترس و کنترل همه اعضای خانواده است، شکاف زیاد بین اعضای خانواده، رقابت و کشمکش برای دستیابی به لوازم زندگی به دلیل کمبود آنها، احساس بی ارزشی، تحقیر، درماندگی، سرشکستگی، سرگردانی و عدم هویت، ناتوانی در فرو خوردن خشم خود و سایر احساسات، زمینه را برای رفتار بزهکارانه در جوانان به وجود می آورد. ماجراجویی، پرخاشگری و تن دادن به احساسات و امیال آتی از ویژگی های فرهنگ فقر است که بر مناطق حاشیه نشین حاکم است(فرجاد، ۱۳۶۱: ۲۵). در نتیجه فرآیند پذیرش شهرگرایی و یکپارچگی اجتماعی با شهر برای این اجتماعات مختل می شود. این گونه سکونتگاه ها عمدتا درون یا مجاور شهرها (در محدوده و حوزه استحفاظی یا منطﻘه کلانشهری) هستند. کوشش ها برای تبیین نظری انحرافات اجتماعی بر حسب فرهنگ ها و تفاوت های خرده فرهنگی که اغلب در مناطق حاشیه نشین کلانشهرها مشهود است، در دهه های اخیر به سرعت توسعه یافته است.

کلیدواژه ها:

آسیب اجتماعی ، توسعه فرهنگی ، حاشیه کلانشهرها