نظارت هوش مصنوعی بر سلامت روان جمعیت های آسیب پذیر: تاملاتی در مورد پتانسیل بی عدالتی مشارکتی

با توجه به کمبود کلی درمانگران برای رفع نیازهای روانی جمعیت های آسیب پذیر، فناوری های مبتنی بر هوش مصنوعی اغلب به عنوان یک راه حل ممکن در نظر گرفته می شوند. به ویژه برنامه های تلفن های هوشمند یا چت بات ها به طور فزاینده ای برای ارائه پشتیبانی سلامت روان، عمدتا از طریق درمان شناختی رفتاری، مورد استفاده قرار می گیرند. فرض اساسی در استقرار این سیستم ها، توانایی آنها در دسترسی به پشتیبانی سلامت روان برای جمعیت های عموما محروم است. از این رو، به نظر می رسد که این امر با اصل اساسی زیست پزشکی عدالت که به معنای توزیعی آن درک می شود، همسو است. با این حال، ملاحظات اصل عدالت در اهمیت معرفتی آن هنوز در مباحث مربوط به مسائل اخلاقی مرتبط با استفاده از چت بات های سلامت روان در مراحل ابتدایی خود است. این مقاله با تمرکز بر نوع کمتر شناخته شده ای از آسیبی که این سیستم ها می توانند ایجاد کنند، یعنی آسیب به کاربران در ظرفیت هایشان به عنوان سوژه های آگاه، قصد دارد این شکاف تحقیقاتی را پر کند. به طور خاص، ما بحث خود را بر اساس یک نوع بی عدالتی معرفتی که چنین شیوه هایی به ویژه مستعد ایجاد آن هستند، یعنی بی عدالتی مشارکتی، چارچوب بندی می کنیم. برای قابل فهم تر کردن تحلیل نظری خود و نشان دادن فوریت آن، مورد یک چت بات سلامت روان به نام کریم را که برای ارائه پشتیبانی سلامت روان به پناهندگان سوری به کار گرفته شده است، مورد بحث قرار می دهیم. این مورد، ملاحظات نظری ما و نگرانی های معرفت شناختی-اخلاقی ناشی از استفاده از برنامه های سلامت روان در میان جمعیت های آسیب پذیر را اثبات می کند. در نهایت، ما استدلال می کنیم که مفهوم سازی مشارکت معرفتی به عنوان یک قابلیت در چارچوب طراحی حساس به قابلیت می تواند اولین گام در جهت بهبود بی عدالتی مشارکتی مورد بحث در این مقاله باشد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، سلامت روان ، جمعیت های آسیب پذیر ، بی عدالتی مشارکتی.