بررسی وضعیت خودمراقبتی و عوامل مرتبط با آن در سالمندان مبتلا به دیابت نوع ۲ در شهر همدان

سابقه و هدف: دیابت یکی از شایع ترین بیماری های مزمن در سالمندان است که نیاز به کنترل و خودمراقبتی دارد. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت خودمراقبتی و عوامل مرتبط با آن در سالمندان مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر یک مطالعه ی مقطعی از نوع توصیفی تحلیلی بوده است که در سال ۱۴۰۳ در شهر همدان انجام شد. نمونه ی مورد مطالعه ۲۵۳ نفر از سالمندان مبتلا به دیابت نوع ۲ بوده اند که به روش دردسترس از مراکز خدمات بهداشتی و کلینیک های تخصصی دیابت انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه ی محقق ساخته بود که روایی و پایایی آن را گروه خبرگان و آزمون کرونباخ (۰.۸۲ = α) تایید کرده بود. اطلاعات به دست آمده با نرم افزار ۲۲ SPSS، با استفاده از آزمون های آماری مرتبط و با در نظر گرفتن سطح معناداری کمتر از ۰.۰۵ تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: میانگین سن بیماران ۶.۷۶ ±۶۹.۰۰ سال بود. ۱۲۹ نفر از افراد مرد بودند. حدود ۳۴ درصد از آنان تحصیلات دانشگاهی داشتند و اکثرا بازنشسته بودند (۳۹.۵ درصد). مردان، افراد با سن ۶۵ – ۶۰ سال، متاهل، تحصیلات دانشگاهی، بازنشسته، سطح اقتصادی خوب و نوع درمان (رژیم غذایی) نمره ی آگاهی بیشتری داشتند (۰.۰۵>p-value ). همچنین مردان نمره ی نگرش بیشتری نسبت به زنان داشتند، افراد با سن ۶۵ – ۶۰ سال، تحصیلات بالاتر، وضعیت اقتصادی بهتر و شاغل از نمره ی نگرش بیشتری برخوردار بودند (۰.۰۵>p-value ). نتیجه گیری: نتایج نشان داد افزایش آگاهی و نگرش مطلوب تاثیر معناداری بر انجام رفتارهای خودمراقبتی سالمندان مبتلا به دیابت نوع ۲ داشته است. لیکن هیچ یک از متغیرهای جمعیت شناختی، اقتصادی و مرتبط با بیماری بر اتخاذ رفتارهای خودمراقبتی تاثیر معناداری نداشته اند.

کلیدواژه ها:

Aged ، Attitude ، Diabetes Mellitus Type ۲ ، Knowledge ، Self Care ، آگاهی ، خودمراقبتی ، دیابت شیرین نوع ۲ ، سالمند ، نگرش