تحول الگوهای تدریس سنتی با ورود فناوری های دیجیتال به کلاس درس

تحولات فناورانه در دهه های اخیر، چهره نظام های آموزشی را دگرگون کرده و الگوهای سنتی تدریس را با چالش ها و فرصت های نوینی مواجه ساخته است. ورود فناوری های دیجیتال به کلاس درس، صرفا به معنای استفاده از ابزارهای نوین نیست، بلکه مستلزم بازاندیشی در نقش ها، رویکردها و اهداف آموزشی است. مقاله حاضر با رویکردی مروری، به بررسی روند تحول الگوهای تدریس سنتی در مواجهه با فناوری های دیجیتال می پردازد. در الگوهای سنتی، تاکید اصلی بر انتقال یک سویه اطلاعات از سوی معلم به دانش آموز بود، در حالی که الگوهای نوین، بر یادگیری فعال، تعامل دوسویه، و نقش آفرینی بیشتر دانش آموزان در فرایند یادگیری تاکید دارند. فناوری هایی نظیر رایانه، اینترنت، تخته های هوشمند، نرم افزارهای تعاملی و محیط های یادگیری آنلاین، امکان طراحی تجربه های آموزشی متنوع، تعاملی و شخصی سازی شده را فراهم کرده اند. این تغییرات نه تنها منجر به افزایش مشارکت و انگیزه دانش آموزان شده اند، بلکه زمینه ساز توسعه مهارت های کلیدی مانند تفکر انتقادی، حل مسئله، همکاری و سواد دیجیتال نیز بوده اند. همچنین، با فراهم شدن امکان بازخورد فوری، یادگیری انعطاف پذیر، و دسترسی به منابع گسترده، نقش معلم از یک منبع دانایی به تسهیل گر فرایند یادگیری تغییر یافته است. در عین حال، این تحول نیازمند توسعه حرفه ای مستمر معلمان، بازطراحی محتوای درسی، و تغییر در نظام ارزشیابی آموزشی است. یافته های مرور حاضر نشان می دهد که ادغام اثربخش فناوری در تدریس، تنها در صورتی موفقیت آمیز خواهد بود که با تغییر در نگرش ها، مهارت ها و زیرساخت های آموزشی همراه شود. این مقاله با هدف روشن ساختن مسیر تحول در آموزش، پیشنهادهایی برای پژوهش های آتی و برنامه ریزی آموزشی در راستای بهره گیری بهینه از ظرفیت های فناوری ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

فناوری دیجیتال ، الگوهای تدریس ، آموزش سنتی ، پداگوژی دیجیتال ، تحول آموزشی