بررسی حقوق زن صاحب رحم نسبت به طفل متولد شده از قرارداد اجاره رحم با نگاهی به احکام فقهی مربوطه

یکی از پدیده های نوظهور در جوامع امروزی، استفاده از رحم اجاره ای برای فرزندآوری است. در این فرآیند، یک زن که به عنوان صاحب رحم شناخته می شود، نطفه یا جنین را از فرد دیگری در رحم خود حمل می کند. پس از گذراندن دوران بارداری و زایمان، او بر اساس توافقی که از پیش منعقد شده، نوزاد را به والدینی که گامت ها را فراهم کرده اند تحویل می دهد. یکی از چالش های مرتبط با روش های بارداری همچون تلقیح مصنوعی، کمبود قوانین و مقررات مشخص در بسیاری از کشورهای اسلامی، از جمله ایران، است. تدوین این قوانین باید بر اساس اصول و مبانی اسلامی صورت گیرد. از آنجا که تلقیح مصنوعی یکی از مباحث جدید به شمار می آید، طبیعی است که در متون فقهی گذشتگان به طور مستقیم به آن پرداخته نشده باشد. به همین دلیل، پژوهش هایی که می توانند به قانون گذاران کمک کنند، قبل از تدوین قوانین ضروری است. در این تحقیق، که به شیوه کتابخانه ای انجام شده و فرض بر این است که این عمل از نظر قانونی مجاز باشد، به بررسی این موضوع می پردازیم که آیا زن صاحب رحم نسبت به نوزادی که با روش های نوین پزشکی به دنیا آمده، حقوقی دارد یا تمامی حقوق مربوط به کودک متعلق به والدین بیولوژیکی است. ما با تحلیل ماهیت حقوقی این نوع قرارداد و بررسی قوانین نسب، حضانت و ولایت، به این پرسش ها پاسخ خواهیم داد. یافته های این مطالعه دارای تلویحات کاربردی فراوانی است.

کلیدواژه ها:

اجاره رحم ، مادر جایگزین ، حقوق و تکالیف ، جسم و روان ، نسب