بازی؛ پلی میان یادگیری و خلاقیت در آموزش ابتدایی

دوره ابتدایی یکی از مهم ترین مراحل آموزش رسمی در نظام های آموزشی است که در آن پایه های اصلی یادگیری، شخصیت سازی و تفکر کودک شکل می گیرد. در این دوره، استفاده از روش های تدریس متنوع و خلاقانه نقش کلیدی در ارتقای کیفیت آموزش دارد. یکی از این روش ها، استفاده از بازی به عنوان ابزاری آموزشی است. بازی نه تنها جنبه سرگرمی دارد، بلکه ظرفیت بالایی برای انتقال مفاهیم، ایجاد انگیزه، تقویت مهارت های شناختی، اجتماعی و حرکتی دارد. این تحقیق به بررسی نقش و اهمیت بازی در فرآیند یادگیری دانش آموزان دوره ابتدایی می پردازد و با تحلیل مطالعات علمی و تجربیات آموزشی، اثربخشی این روش در رشد همه جانبه دانش آموزان را بررسی می کند. در این راستا، انواع بازی های آموزشی مانند بازی های زبانی، عددی، فکری، حرکتی و رایانه ای مورد تحلیل قرار گرفته و کاربرد آن ها در کلاس درس مورد توجه قرار می گیرد. همچنین موانع موجود در اجرای این شیوه در مدارس ایران، مانند نبود منابع مناسب، کمبود زمان در برنامه درسی و نیاز به آموزش معلمان نیز مورد بحث قرار گرفته اند. یافته های این مقاله- که مبتنی بر مرور منابع و مطالعات کتابخانه ای است- حاکی از آن است که استفاده از بازی های هدفمند در فرآیند آموزش ابتدایی، می تواند موجب افزایش علاقه مندی، خلاقیت، مشارکت فعال و درک عمیق تر مفاهیم درسی شود. در پایان، راهکارهایی برای بهره گیری موثر از بازی در فرآیند آموزش ارائه شده است. هدف نهایی مقاله، جلب توجه سیاست گذاران آموزشی، معلمان و خانواده ها به اهمیت بازی به عنوان ابزار یادگیری در دوران ابتدایی است.

کلیدواژه ها:

بازی آموزشی ، آموزش ابتدایی ، خلاقیت ، یادگیری فعال ، روش های تدریس نوآورانه