آن روی دیگر چهره تابناک استاد شهریار (ره)

نواندیشان عرصه علم و ادب برآنند تا با قدح نیاز خود از زلال حقیقت خنکای معبد عرفان، جرعه ای بنوشند بنوشانند و باغ معرفت را در همایش «افسانه عشق»به چالش و مناظره بکشانند و چه تلاش ستوده ای که با نیایش را به نیایش می نشینیم. زبان شیرین و دیرین فارسی که طوطیان هند را شکرشکن ساخته است، بهترین سرمایه ملی و هویت ما ایرانیان است . این میراث گرانبها و عظیم که سینه به سی نه همچون جواهری ثمین، سامانبخش حیات ملی ماست، در پاسداشتِ اولین و آخرین وظیفه هر انسان شیفته ایرانی است؛ با همین زبان اصیل و عزیز است که دل های پریشان در گستره جهان مجذوب شرافت و اصالت آن گشته اند و مباد روزی که به هیچ بهانه و بهایی ارزش های این در گرانمایه را واگذاریم.در جهانی که مایی و منیِ گروهی، هر لحظه انفجار جهان را در گوش انسانها زمزمه می کند و عرصه حیات را از شیرین ها و فرهاد ها خالی و از دژخیمان جان شکن سرشار می سازد، امید شکفتن و شکوفاندن عاطفه های نجیب، بس دور می نماید . در این هنگامه چه نعمتی استحضور شیفته دلانی که سر بر تیغ جهالت نمی نهند و همچنان قصه عشق و معرفت سر می دهند. اما اینکه با کدام بیان، سخن عشق می تراود، جایگاهی ندارد . اگر کهنه و اگر نو که سخن عشق به هر زبان نامکرر است . دیروز در جرس کاروان ها و نی مولانا و امروز در نوایدلنشین و گاه خشمگین واژگان به انتظار طلوع دیگری از مهر و عاطفه ها چشم به راه پرستوهای عاشق می نشینیم که « تو را ما چشم در راهیم » و این فریاد شهریار است که گوش فلک را کر می کند ....