الگوی قصه در آثار نیما؛ با تحلیلی بر شعر «کار شب پا»

تجربه تازه ایی که نیما در نگاه به پدیده ها و امور عینی داشته و زبان منطبق با نثر و روایت گویی که او برگزیده، اتفاق شگفتی است که در ادبیات فارسی رخ داده است. نیما با آگاهی به ظرفیت شعر، از یک طرف تمایز این ژانر را از داستان مشخص می کند و از سو ی دیگر از شگرد های داستان پردازی مدرن به خوبی بهره می برد . از این رو انسجام شعرش قوی است، پیرنگ شاعرانه دارد و فضا سازی و توصیف در جوهرهآن قرار می گیرد. شعر« کار شب پای»> او در ردیف منظومه های کوتاه است . محور عمودی منسجمی دارد و جزیی نگری، عینیت بخشی، وحدت زمانی، مکانی و حادثه در آن رعایت می شود.

کلیدواژه ها:

روایت ، ساختار ، نثر ، شرح واقعه ، پیرنگ شاعرانه