مدلی جهت ارایه راهکار مناسب در طرح های آبی خوزستان

در جنوب غرب ایران، به ویژه استان خوزستان، این پدیده هیدرولوژیکی به طور مکرر دشت های خشک را به دریاچه های وسیع داخلی تبدیل می کند، که سیستم های رودخانه ای کارون و کرخه به عنوان مجاری اصلی این رخدادهای آبگرفتگی عمل می کنند. توپوگرافی منحصر به فرد کوه های زاگرس در ترکیب با بارش های شدید زمستانی، روان آب های سریعی ایجاد می کند که دشت های پست میان رود را تحت تاثیر قرار می دهد. جوامع سنتی کشاورزی در این منطقه به طور تاریخی از طریق سیستم های مدیریت آب باستانی سازگاری یافته اند، اگرچه پروژه های زیرساختی مدرن الگوهای زهکشی طبیعی را تغییر داده اند. مدل های اقلیمی افزایش فراوانی رویدادهای بارشی شدید در حوزه آبخیز خلیج فارس با تغییر الگوهای بارش از باران های ملایم زمستانی به بارش های شدید. را پیش بینی می کنند، پیامدهای زیست محیطی شامل شور شدن زمین های کشاورزی، جابجایی جوامع عرب های مردابی و آسیب به زیرساخت های حیاتی نفتی در این منطقه قابل پیش بینی است. پارادوکس اکولوژیکی این رویدادها در تالاب هورالعظیم آشکار می شود، جایی که آبگرفتگی کنترل شده زیستگاه های تالابی حیاتی را حفظ می کند در حالی که رویدادهای کنترل نشده تنوع زیستی را تهدید می کنند. گسترش شهری در خوزستان، آسیب پذیری را به شدت افزایش داده است.

کلیدواژه ها:

دشت ، دریاچه ، توپوگرافی