تاثیر مواجهه درمانی در بهبود علائم اضطراب اجتماعی با میانجی گری پیشینه خانوادگی

خانواده از لحاظ ساختار، نظام عاطفی پیچیده ای است که بدون توجه به سنتی یا نو بودن، سازگاری یا ناسازگاری و ساختاری که دارد، ناگزیر است خود را تا حد امکان به صورت گروهی کارآمد یا توانا درآورد به نحوی که بتواند نیازها و اهداف جمعی یا همگانی خود را برآورده سازد. در جریان تغییر و تحولات ایجاد شده، اعضا ممکن است انواع تنش های مخل کننده نیازمند به سازگاری را تجربه کرده و به سایر اعضای خانواده تسری دهند. بدین ترتیب، بهداشت روان خانواده و سبک های اتخاذی برای مقابله با تنش های روانی به خصوص اضطراب، یکی از مسائل بسیار تاثیرگذار است که درواقع سلامت روان کل جامعه را تحت تاثیر قرار می دهد. بنابراین اگر فردی از اعضای خانواده مبتلا به اختلالات اضطرابی بود، می توان با بررسی سابقه خانوادگی وی علت اضطراب را ریشه یابی کرد. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر مواجهه درمانی در بهبود علائم اضطراب اجتماعی با پیشینه خانوادگی است. این پژوهش از نوع مداخله ای-مشاهده ای بوده و در قالب طرح مختلط (بین گروهی و درون گروهی، تک متغیره با پس آزمون و پیش آزمون) اجرا شد. در این پژوهش، جامعه ی آماری مورد مطالعه، ۱۰۰ نفر از دانشجویان دانشگاه تبریز مقطع کارشناسی بود که توسط پرسشنامه هراس اجتماعی کانور و مصاحبه بالینی ساختاریافته مورد ارزیابی قرار گرفتند. از میان ۶۰ دانشجویی که مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی تشخیص داده شدند، ۲۰ نفر بر اساس نمونه گیری تصادفی در دو گروه ۱۰ نفری آزمایش و گواه، قرار داده شدند. با توجه به نتایج تحلیل کوواریانس مربوط به تاثیر مواجهه درمانی در بهبود علائم اضطراب اجتماعی به ویژه در نهاد خانواده، می توان نتیجه گیری کرد که متغیر بهبود علائم اضطراب اجتماعی با میانجی گری کارکردهای نهاد خانواده، با مواجهه درمانی رابطه دارد.

کلیدواژه ها:

اضطراب اجتماعی ، خانواده ، سلامت روان ، مواجهه درمانی