نقش خوشبینی علمی، صفات شخصیتی و خودآگاهی در پیشبینی هوش معنوی دانشجویان

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش خوش بینی علمی، صفات شخصیتی و خودآگاهی درپیش بینی هوش معنوی دانشجویان غیرانتفاعی رفاه صورت گرفت. روش: طرح پژوهش حاضر همبستگی از نوع پیشبین بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانشجویان دانشگاه غیرانتفاعی رفاه به تعداد ۸۰۰ نفر در سال تحصیلی ۱۴۰۳ و گروه نمونه مورد مطالعه را ۲۵۰ نفر از دانشجویان تشکیل دادند که به روش نمونه گیری تصادفی- طبقه ای غیر نسبی انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه خوش بینی علمی شانن موران و همکاران (۲۰۱۲)، پرسشنامه خودآگاهی کوپر (۱۹۹۷)، مقیاس هوش معنوی (مهرانی و همکاران، ۱۳۹۸) و پرسشنامه شخصیتی نئو فرم کوتاه استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون حاکی از آن بود که خوشبینی علمی (۰.۰۱۸ p= و ۰.۱۶ F=) و خود آگاهی (۰.۰۱۴ p= و ۰.۳۶ F=) می توانند به طور مثبت و معنی داری هوش معنوی را در دانشجویان پیش بینی کنند. صفات شخصیتی گشودگی (۰.۰۱۴ p= و ۰.۳۴ β=)، سازگاری (۰.۰۰۳ p= و ۰.۴۸ β=) و وظیفه شناسی (۰.۰۰۵ p= و ۰.۴۷ β=) توانستند به طور مثبت و معناداری هوش معنوی را در دانشجویان پیش بینی کنند. این در حالی است که صفت شخصیتی روان رنجوری (۰.۰۱۳ p= و ۰.۳۸ β=) قادر می باشد به طور منفی و معناداری هوش معنوی را در دانشجویان پیش بینی کند. نتیجه گیری: بنابراین، پیشنهاد می شود مداخلات روانشناختی مبتنی بر بهبود خوشبینی علمی، خودآگاهی، سازگاری و وظیفه شناسی و کاهش روان رنجوری در جهت تقویت هوش معنوی در دانشجویان فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

هوش معنوی ، خوشبینی علمی ، خودآگاهی ، سازگاری ، وظیفه شناسی