تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر ابعاد فاجعه سازی درد در سالمندان افسرده شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر ابعاد فاجعه سازی درد (نشخوار ذهنی، بزرگنمایی و درماندگی) در سالمندان افسرده شهر اصفهان انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان سالمند افسرده سرای سالمندان صادقیه شهر اصفهان در سال ۱۴۰۳ بود. حجم نمونه پژوهش شامل ۳۰ نفر که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه های استاندارد افسردگی (بک، ۱۹۷۴) و فاجعه سازی درد (سالیوان و همکاران، ۱۹۹۵) بود. گروه آزمایش، درمان مبتنی بر شفقت را در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت کردند، در حالیکه گروه گواه، درمانی را دریافت نکردند. داده ها با استفاده از نرم افزار spss-۲۷ به روش آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت بر کاهش ابعاد فاجعه سازی (بزرگنمایی و درماندگی) درد در سالمندان افسرده شهر اصفهان تاثیر معناداری دارد و این اثر در طول زمان نیز ماندگار بوده است (p ≥ ۰.۰۵)؛ در حالی که بر روی نشخوار ذهنی تاثیر معناداری ندارد. طبق نتایج حاصل از این مطالعه، درمان مبتنی بر شفقت می تواند مداخله ای موثر در کاهش فاجعه سازی درد در سالمندان افسرده باشد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت ، فاجعه سازی درد ، سالمندان افسرده