پیش بینی نشانگان ضربه عشق بر مبنای سبک های عاطفی و هیجان خواهی با نقش میانجی تمایزیافتگی خود

هدف پژوهش حاضر پیش بینی نشانگان ضربه عشق بر اساس سبک های عاطفی و هیجان خواهی با نقش میانجی تمایزیافتگی خود بود. جامعه آماری شامل دانشجویان دختر و پسر دانشگاه تهران بود که در سال ۹۵-۹۴ تحصیل می کردند. از میان جامعه آماری شامل ۱۰۰۰ دانشجو، دانشکده های علوم انسانی، فنی و مهندسی به صورت تصادفی انتخاب شدند. ۱۸۶ نفر از دانشجویان دختر و پسر به صورت نمونه گیری هدفمند از میان جامعه ۳۶۱ نفری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های نشانگان ضربه عشق (LSI)، هیجان خواهی (AISS)، سبک های عاطفی (ESQ) و تمایزیافتگی خود (DSI-R) استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS۲۶، LISREL مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل رگرسیون به وسیله داد که دانشجویان نمره سبک عاطفی پیش بینی نشانگان ضربه عشق را دارد و با توجه به منفی بودن این رابطه می توان ادعا کرد هر چه نمره سبک عاطفی بیشتر باشد نشانگان ضربه عشق کمتر است (P≤۰/۰۵). همچنین رابطه تمایزیافتگی خود نیز صدق می کند، یعنی هر چه نمره هیجان خواهی بیشتر باشد نشانگان ضربه عشق کمتر است (P≤۰/۰۵). همچنین متغیر تمایزیافتگی خود نیز توان پیش بینی نشانگان ضربه عشق را دارد (P≤۰/۰۵) اما نتوانسته نقش میانجی را بین سبک عاطفی و هیجان خواهی ایفا کند (P≤۰/۰۵). با توجه به نتایج این پژوهش پیشنهاد می شود برنامه هایی جهت دانش افزایی در زمینه خودتنظیمی هیجانی و تمایزیافتگی خود ترتیب داده شود.

کلیدواژه ها:

نشانگان ضربه عشق ، هیجان خواهی ، سبک های عاطفی ، تمایزیافتگی خود ، دانشجویان نخبه