عنوان مقاله: طراحی شهری انسان محور و تاثیر آن بر سلامت عمومی: رویکردی مبتنی بر رفتارشناسی فضایی

با افزایش سریع شهرنشینی، شکل گیری فضاهای شهری اغلب به گونه ای بوده که کمتر به نیازهای انسانی توجه شده و تمرکز اصلی بر کارکردهای فنی و حمل ونقلی بوده است. این امر سبب کاهش کیفیت تعاملات اجتماعی، فعالیت های بدنی و حس تعلق مکانی در شهرها شده و پیامدهای منفی گسترده ای بر سلامت عمومی داشته است. طراحی انسان محور، با در نظر گرفتن نیازهای روانی، اجتماعی و جسمانی کاربران، می تواند فضاهای شهری را به محیط هایی سلامت محور تبدیل کند. این مقاله با هدف تحلیل ارتباط بین طراحی شهری انسان محور و شاخص های سلامت عمومی، به بررسی نظریات مرتبط (به ویژه یان گل و کرت لوین)، مرور مطالعات موردی جهانی (کپنهاگ، نیویورک، بوگوتا، ملبورن) و ارائه چارچوبی نظری برای طراحی فضاهای شهری می پردازد. یافته ها نشان می دهد که طراحی مبتنی بر مقیاس انسانی، ارتقای پیاده محوری، و افزایش دسترسی به فضاهای سبز می تواند موجب بهبود سلامت جسمی، کاهش اضطراب، افزایش مشارکت اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی شود. در پایان، راهبردهایی برای سیاست گذاران و طراحان شهری ارائه شده تا با بهره گیری از اصول طراحی انسان محور، به ارتقای عدالت فضایی و سلامت عمومی شهروندان کمک کنند.

کلیدواژه ها:

طراحی انسان محور ، سلامت عمومی ، روان شناسی محیطی ، پیاده محوری ، عدالت فضایی ، تعامل اجتماعی