تحلیل نقش فناوری های دیجیتال در ارتقا یادگیری خودگردان در محیط های آموزشی نوین در مدارس

یادگیری خودگردان، به عنوان یکی از مهمترین مهارت های قرن بیست و یکم، نقش محوری در موفقیت تحصیلی و شغلی دانش آموزان در محیط های آموزشی نوین ایفا می کند. با توجه به سرعت فزاینده تغییرات در جوامع مدرن و نیاز به انطباق پذیری مستمر، توانایی افراد در مدیریت فرآیند یادگیری خود از اهمیت بالایی برخوردار است. در این راستا، فناوری های دیجیتال با ارائه ابزارها و پلتفرم های متنوع، بستر مناسبی را برای تقویت و تسهیل یادگیری خودگردان در مدارس فراهم آورده اند. این مقاله مروری، با هدف تحلیل نقش فناوری های دیجیتال در ارتقاء یادگیری خودگردان در محیط های آموزشی نوین در مدارس، به بررسی ابعاد مختلف این پدیده می پردازد. ابتدا، به تبیین مفهوم یادگیری خودگردان و مولفه های آن پرداخته می شود. سپس، با نگاهی عمیق تر به فناوری های دیجیتال از قبیل پلتفرم های یادگیری آنلاین، ابزارهای تعاملی، منابع آموزشی دیجیتال و هوش مصنوعی، چگونگی تاثیر این فناوری ها بر مولفه های یادگیری خودگردان مورد بررسی قرار می گیرد. این مقاله همچنین به چالش ها و فرصت های پیش رو در پیاده سازی موثر فناوری های دیجیتال برای تقویت یادگیری خودگردان در مدارس اشاره می کند. از جمله این چالش ها می توان به دسترسی نابرابر به فناوری، نیاز به آموزش معلمان، و مسائل مربوط به حریم خصوصی و امنیت داده ها اشاره کرد. با این حال، فرصت های بی شماری نیز از جمله شخصی سازی یادگیری، افزایش انگیزه، و توسعه مهارت های تفکر انتقادی و حل مسئله از طریق فناوری های دیجیتال فراهم می شود. هدف نهایی این مقاله، ارائه یک چارچوب جامع برای درک و بهینه سازی استفاده از فناوری های دیجیتال به منظور پرورش یادگیرندگان خودگردان در نظام آموزشی نوین است.

کلیدواژه ها:

فناوری های دیجیتال ، یادگیری خودگردان ، محیط های آموزشی نوین ، مدارس ، آموزش الکترونیکی.