آموزه های تربیتی استعاره شناختی بهار در مثنوی مولوی

در این پژوهش، آموزه­های تربیتی مبتنی بر استعاره شناختی «بهار»، در مثنوی مولوی بررسی می شود. این آموزه­ها در مثنوی، اغلب در قالب تعلیم و رهنمود مراد و شیخ کامل به سالک و برای تربیت او آمده است. مفاهیمی نظیر «نفس و کلام مردان»، «رستاخیز»، «ولی کامل»، «جان عاشقان»، «عقل کلی»، «بسط و لطف الهی»، «انقلاب و تحول احوال درونی»، «اسم محیی» و «رضایت اولیا» در قالب استعاره مفهومی «بهار» آمده­اند. پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی و به شیوه استقرایی، به دنبال پاسخ­گویی به این پرسش است که استعاره شناختی «بهار» در مثنوی مولوی، کدام آموزه­های تربیتی را دربر می­گیرد؟ برخی از مولفه­های دستاورد این پژوهش بدین شرح است: رهایی از قید آب و گل، برتری قلمرو جهان درونی، پذیرش عیب و خطای خود، تدریجی بودن تکامل روحی انسان، رعایت ادب در مقابل ولی مرشد، پرهیز از استغنا در برابر ولی مرشد، دمیده­ شدن روح نشاط و سرور در قلب بشر و رهایی او از دام نومیدی و رنج، آشکار شدن حقیقت روحانی انسان از طریق آزمون و ابتلا.

کلیدواژه ها:

استعاره شناختی بهار ، تعلیم و تربیت ، ولی کامل ، سالک