اثربخشی آموزش سلامت معنوی بر تاب آوری و ناامیدی زنان دارای تعارض زناشویی شهرستان نجف آباد

آموزش سلامت معنوی در زنان دارای تعارض زناشویی باعث بهبود کیفیت زندگی آنان می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش سلامت معنوی بر تاب آوری و ناامیدی زنان دارای تعارض زناشویی بود. طرح پژوهش حاضر، آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی زنان خانه دار شهرستان نجف آباد دارای تعارض زناشویی در تابستان سال ۱۴۰۳ بود. از این جامعه آماری به روش نمونه گیری هدفمند تعداد ۳۰ زن دارای تعارض زناشویی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. سپس هفت جلسه ۴۵ دقیقه ای به صورت گروهی براساس پروتکل درمان چندبعدی معنوی جان بزرگی و همکاران (۱۳۹۹) روی آزمودنی های گروه آزمایش اعمال گردید. بعد از اتمام جلسات مداخله، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه تعارضات زناشویی (MCQ)، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) و مقیاس ناامیدی بک (۱۹۷۴) بود. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش سلامت معنوی، به طور معنی داری تاب آوری را در زنان خانه دار دارای تعارض زناشویی گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه بهبود بخشیده است و باعث کاهش ناامیدی در آنان شده است. بنابراین، طراحی و اجرای چنین برنامه های به صورت گسترده و براساس مشکلات زندگی مشترک در جهت بهبود وضعیت روانشناختی زوجین پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، ناامیدی ، آموزش سلامت معنوی ، تعارض زناشویی