بررسی نقش کیفیت رابطه معلم-دانش آموز در تقویت مهارت های خودتنظیمی تحصیلی در دوره ابتدایی

کیفیت رابطه معلم-دانش آموز نقش محوری در تقویت مهارت های خودتنظیمی تحصیلی در دوره ابتدایی ایفا می کند. این مقاله مروری به بررسی جامع این رابطه و ابعاد مختلف آن می پردازد. خودتنظیمی تحصیلی که شامل توانایی دانش آموزان در مدیریت افکار، احساسات و رفتارهای خود برای دستیابی به اهداف آموزشی است، سنگ بنای موفقیت تحصیلی و رشد فردی محسوب می شود. در محیط آموزشی، معلم نه تنها منبع دانش، بلکه الگوی مهمی برای دانش آموزان است. رابطه مثبت و حمایتی بین معلم و دانش آموز فضایی امن و قابل اعتماد ایجاد می کند که در آن دانش آموزان احساس ارزشمندی کرده و برای یادگیری و پیشرفت انگیزه پیدا می کنند. این رابطه اعتماد، احترام متقابل و ارتباط موثر را شامل می شود و به دانش آموزان کمک می کند تا احساسات خود را بهتر مدیریت کنند، بر چالش ها غلبه کنند و مسئولیت یادگیری خود را بپذیرند (گیتین، ۱۴۰۳). معلمان با ارائه بازخورد سازنده، تشویق به استقلال و فراهم آوردن فرصت هایی برای انتخاب و تصمیم گیری، به توسعه مهارت های خودتنظیمی کمک می کنند. این مهارت ها نه تنها در عملکرد تحصیلی فعلی دانش آموزان تاثیرگذارند، بلکه زیربنای موفقیت های آتی و یادگیری مادام العمر را تشکیل می دهند. پژوهش های متعدد نشان داده اند که دانش آموزانی که روابط مثبتی با معلمان خود دارند، از سطح بالاتری از خودکارآمدی تحصیلی، انگیزه درونی و استراتژی های خودتنظیمی برخوردارند (بیرانوند، ۱۴۰۳). این مقاله به بررسی تاثیر ابعاد مختلف رابطه معلم-دانش آموز، از جمله حمایت عاطفی، ساختاردهی و خودمختاری حمایتی، بر مولفه های خودتنظیمی تحصیلی مانند هدف گذاری، برنامه ریزی، نظارت بر پیشرفت و خودارزیابی می پردازد. در نهایت، با توجه به اهمیت این موضوع، پیشنهاداتی برای تقویت روابط مثبت معلم-دانش آموز و در نتیجه ارتقاء خودتنظیمی تحصیلی در دوره ابتدایی ارائه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی تحصیلی ، رابطه معلم-دانش آموز ، دوره ابتدایی ، حمایت عاطفی ، انگیزه.