پلیمریزاسیون پیوندی متیل متاکریلات بر سطح نشاسته ذرت در محیط آبی برای تهیه یک زیست پلاستیک فرایند پذیر

در این پژوهش پیوندزنی متیل متاکریلات بر سطح نشاسته در یک سامانه پلیمریزاسیون دوغابی به منظور تهیه یک زیست پلاستیک، موردبررسی آزمایشگاهی قرارگرفته است. تاثیر عامل ­هایی مانند دمای پلیمریزاسیون، درصد وزنی مونومر متیل متاکریلات و نیز درصد وزنی آغازگر بر درصد پیوند زنی مورد مطالعه قرار گرفت و بیش ترین درصد پیوند زنی (۳۴%) در شرایط بهینه دما (°C ۷۵)، درصد وزنی مونومر به نشاسته (۸۰%) و درصد وزنی آغازگر به نشاسته (۵/۲%) به دست آمد. نتیجه­ های پیوند زنی نشان می دهد با افزایش دما تا دمای بهینه، درصد تبدیل کل، درصد پیوند زنی و درصد هموپلیمر افزایش می یابند و پس از دمای بهینه تنها درصد هموپلیمر روند افزایشی دارد. نتیجه­ های بررسی پارامتر درصد وزنی مونومر نشان می دهد تا درصد وزنی بهینه پارامترهای پیوند زنی افزایش می یابد و پس از آن درصد پیوندزنی کاهش، درصد هموپلیمر افزایش و درصد تبدیل به تقریب ثابت می ماند. نتیجه­ های بررسی پارامتر درصد وزنی آغازگر روند همانندی با نتیجه­ های پارامتر درصد وزنی مونومر نشان داد، اما درصد تبدیل کل در این حالت پس از نقطه بهینه همچنان روند افزایشی دارد. با استفاده از پرتو سنجی فروسرخ انتقال فوریه و بررسی تصویرهای SEM، پس از استخراج هموپلیمر از کوپلیمر به دست آمده، مشخص می شود که پلی (متیل متاکریلات) بر سطح نشاسته پیوند زده شده است. نتیجه ­های تصویرهای SEM نشان می دهد ریخت شناسی گرانول های نشاسته خالص پس از پیوند زنی به طور کامل تغییر کرده است و ساختار کروی شکل آن به طور کامل تخریب شده است. همچنین برای بررسی فرایند پذیری کوپلیمر، از آزمون MFI استفاده شد و دیده شد با افزایش درصد پیوند زنی، شاخص جریان مذاب کوپلیمر افزایش می یابد؛ درنتیجه فرایند پذیری بهبود می یابد.

کلیدواژه ها:

پلیمریزاسیون پیوندی ، نشاسته ذرت ، متیل متاکریلات ، فرایند پذیری ، پرتو سنجی فروسرخ انتقال فوریه