مقایسه بازی های گروهی و انفرادی حرکتی بر رشد مهارت های اجتماعی و کارکرد اجرایی دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر اثر یک دوره فعالیت ورزشی بر تعاملات اجتماعی و عملکرد اجرایی کودکان کم توان ذهنی با اختلال هماهنگی رشدی بود. روش شناسی: روش پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کل دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر مقطع ابتدایی شاغل در مدارس استثنایی شهر تهران با دامنه سنی بین ۷ تا ۱۳ سال بود. برای انتخاب نمونه هم از روش خوشه ای چند مرحله ای استفاده شد. به این ترتیب که نخست با مراجعه به آموزش و پرورش شهر تهران از بین ناحیه های آموزشی، دو ناحیه آموزشی به صورت تصادفی انتخاب شدند. سپس با مراجعه به دو ناحیه انتخابی، ۴ مدرسه دبستانه پسرانه مخصوص دانش آموزان کم توان ذهنی انتخاب شدند. این تحقیق متشکل از ۹۰ نفر دانش آموز پسر کم توان ذهنی مدرسه استثنایی منطقه ۱۱ و ۱۲ تهران مشغول به تحصیل در سال ۱۴۰۲ بودند. پس از کسب مجوز از آموزش و پرورش و با هماهنگی های انجام شده، از پرونده دانش آموزان کم توان ذهنی، اطلاعات فردی و سوابق پزشکی آزمودنی ها جمع آوری شد. نمونه آماری پژوهش حاضر با استفاده از نرم افزار G*POWER برای دستیابی به توان آماری ۸۰/۰ و اندازه اثر ۸۰/۰، ۳۰ نفر برای ۳ گروه برآورد شد. برای انتخاب شرکت کننده ها پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی (DCD-Q) بین والدین و معلمان آنها توزیع شد و ۹۰ دانش آموز از راه این سیاهه برای تشخیص اختلال هماهنگی رشدی غربالگری اولیه شدند. که از این بین ۵۰ نفر اختلال هماهنگی رشدی داشتند. از بین این ۵۰ دانش آموز کم توان ذهنی با اختلال هماهنگی رشدی، ۱۰ دانش آموز و از بین ۴۰ دانش آموزان کم توان ذهنی بدون اختلال هماهنگی رشدی، ۲۰ دانش آموز که مایل به همکاری بودند (با کسب رضایت از اولیای آنها) بر اساس نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. در مجموع ۳۰ دانش آموز انتخاب شد که به ۳ گروه تجربی ۱ (۱۰ نفر کم توان ذهنی با اختلال هماهنگی رشدی)، تجربی ۲ (۱۰ نفر کم توان ذهنی بدون اختلال هماهنگی رشدی) و کنترل (۱۰ نفر کم توان

کلیدواژه ها:

ورزش ، تعاملات اجتماعی ، اختلال هماهنگی رشدی ، دانش آموزان کم توان ذهنی ، مهارت های اجتماعی