تحلیل بافتی انباشت گویچه ای (اسفرولیتی) کانی ها در سنگ های دیوریتی بوئین-میاندشت، پهنه سنندج-سیرجان

مجموعه بوئین - میاندشت در بخش مرکزی پهنه سنندج - سیرجان، از سنگ های دگرگونی و توده های گرانیتوئیدی، گابرو و گابرو-دیوریت تشکیل شده است. بررسی­های سنگ­نگاری بر سنگ­های دیوریتی منطقه نشان­­دهنده­ی ­کانی­های اصلی پلاژیوکلاز، آمفیبول و بیوتیت به همراه کانی های فرعی کوارتز، آپاتیت، زیرکن و اسفن است. بافت های بین دانه­ای، و آپلیتی به همراه بافت گویچه­ای (شعاعی، رشته­ای) دیده می­شوند. گوی سنگ­ها (اسفرولیت­ها) به صورت مجموعه­ای شعاعی و یا شاخه شعاعی هم­مرکز دیده می­شوند. اندازه گوی­سنگ­ها به طور متوسط تا ۲/۰ میلی­متر می­رسد و از نظر ریختاری، با شکل­های مختلفی از جمله بادبزنی، تنوره و کروی دیده می­شوند. وجود بافت گویچه­ای در این سنگ ها بیانگر شرایط ناپایدار و نامتعادل و همچنین سردشدگی سریع در هنگام تبلور ماگماست. طی برخاست منطقه و در پی آن فرآیند ذوب­شدگی همراه با دگرشکلی و آمیختگی ماگماهای مافیک با ماگمای فلسی بافت گویچه­ای در این سنگ­های نیمه عمیق ایجاد شده است.

کلیدواژه ها:

Spherulite ، Boein-Miandasht Complex ، Sanandaj-Sirjan Zone ، Diorite. ، گوی سنگ ، مجموعه بوئین-میاندشت ، پهنه سنندج-سیرجان ، دیوریت.