بررسی آزمایشگاهی همبستگی مدول برجهندگی و مقاومت فشاری تک محوری در تثبیت شیمیایی و زیستی خاک رس بستر راه

با توجه به پرهزینه و زمان بر بودن آزمایش، برای تعیین مدول برجهندگی (MR) در اهداف طراحی، استفاده از روابط معتبر همبستگی با پارامترهای معمول خاک، مفید و رایج می باشد که اعتبار این روابط برای خاک های تثبیت شده، کمتر بررسی شده است. تثبیت خاک ضعیف بستر راه، یکی از روش های پرهیز از هزینه های مالی و زمانی روش جایگزینی می باشد. طبق توصیه پیمان زیست محیطی کیوتو، تحقیق بر روی استفاده از مصالح نوین مانند پلیمرها و روش های نوین مانند تثبیت زیستی با اهداف ژئوتکنیکی مانند راهسازی گسترش یافته است. در این پژوهش تاثیر تثبیت شیمیایی و زیستی بر مقاومت فشاری تک محوری (qu) و MR و دقت مدل تامسون در همبستگی این دو پارامتر در خاک رس بستر مورد مطالعه، بررسی شد. در تثبیت شیمیایی از یک پلیمر جامد به نام نیکوفلاک و در تثبیت زیستی از یک بیوپلیمر به نام بتاگلوکان استفاده شد. هر دو مثبت، وزن مخصوص خشک خاک را کاهش و رطوبت بهینه و همچنین qu آن را افزایش می دهند. برخلاف نتایج نزدیک در آزمایش qu، پلیمر جامد، MR خاک تثبیت شده را بیش از بیوپلیمر افزایش می دهد. براساس نتایج تحلیل پراکندگی داده های آزمایش، مدل تامسون برای تخمین MR برحسب qu، در خاک تثبیت شده با نیکوفلاک مناسب بوده و در خاک تثبیت شده با بتاگلوکان از دقت کافی برخوردار نیست.

کلیدواژه ها:

مدول برجهندگی(MR) ، مدل تامسون ، تثبیت شیمیایی و زیستی بستر رسی ، نیکوفلاک ، بتاگلوکان