پاسخ نژادگان های گواوا (Psidium guajava L.) به رژیم های آبیاری

گزینش نژادگان های متحمل به خشکی، یک رویکرد کارآمد برای مقابله با تنش خشکی است. یک آزمایش گلخانه ای در سال ۱۳۹۸ برای ارزیابی پاسخ های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی دانهال های گواوا به رژیم های آبیاری به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. تیمارها شامل نژادگان های گواوا (پانزده نژادگان ) و رژیم آبیاری (دو سطح) بود. دانهال های یکساله گواوا در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه هرمزگان و در گلدان های پلاستیکی کشت شدند. شش هفته بعد، رژیم آبیاری (۵۰ و ۷۵ درصد ظرفیت مزرعه) به کار رفت. پس از اعمال تیمارهای آبیاری به مدت ده هفته، گیاهان پنج هفته با رژیم آبیاری ۷۵ درصد ظرفیت مزرعه آبیاری شدند. در نهایت، صفات ریخت شناسی، فیزیولوژیک و بیوشیمیایی مورد ارزیابی گرفت. بر اساس نتایج، رژیم آبیاری ۵۰ درصد ظرفیت مزرعه منجر به کاهش محتوای نسبی آب برگ، رنگدانه های فتوسنتزی (کلروفیل و کاروتنوئید)، پروتئین، آنتوسیانین، فلورسانس کلروفیل، قطر و طول ساقه شد. در حالی که وزن ویژه برگ، فعالیت کاتالاز و پراکسیداز، قندهای محلول و نشت یونی روندی افزایشی داشتند. بر اساس نتایج حاصله نژادگان های AC-۱۱۵، AC-۱۱۴، AC-۱۱۷ و AC-۱۱۶، کاندیداهای تحمل به خشکی، در رژیم آبیاری ۵۰ درصد ظرفیت مزرعه حداکثر وزن ویژه برگ، محتوای نسبی آب برگ، رنگدانه های فتوسنتزی، طول و قطر ساقه را داشتند. در حالی که نژادگان AC-۱۲۲، کاندیدای حساسیت به خشکی، کمترین وزن ویژه برگ، فعالیت آنزیم کاتالاز، فلورسانس کلروفیل و همچنین بالاترین نشت یونی را داشت.

کلیدواژه ها:

Chlorophyll fluorescence ، Drought stress ، Ion leakage ، Leaf specific weight ، تنش خشکی ، فلورسانس کلروفیل ، نشت یونی ، وزن ویژه برگ