تاثیر هماهنگی بین نهادی خانواده و مدرسه در پیشگیری از افت تحصیلی دانش آموزان

افت تحصیلی یکی از چالش های بنیادین نظام های آموزشی است که نه تنها بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان تاثیر می گذارد، بلکه پیامدهای عمیق شناختی، عاطفی و اجتماعی برای آنان به همراه دارد. این پدیده، ماهیتی چندعاملی دارد و در بستر تعامل عوامل فردی، خانوادگی، مدرسه ای و اجتماعی شکل می گیرد. در این میان، نهاد خانواده و مدرسه به عنوان دو نهاد اصلی تربیت و یادگیری، نقشی اساسی در پیشگیری یا تشدید این مسئله ایفا می کنند. تعامل ناهماهنگ یا پراکنده میان این دو نهاد می تواند زمینه ساز بروز شکاف های حمایتی، کاهش انگیزش تحصیلی و ضعف در نظم و انسجام آموزشی دانش آموز شود. بر این اساس، ضرورت یک چارچوب هماهنگ، ساختارمند و هدفمند برای همکاری مدرسه و خانواده بیش از پیش احساس می شود. مقاله حاضر با رویکردی تحلیلی–مروری، به بررسی نقش هماهنگی بین نهادی میان مدرسه و خانواده در پیشگیری از افت تحصیلی می پردازد. این بررسی در سه محور انجام شده است: تبیین مفاهیم نظری و چارچوب های روان شناسی و جامعه شناسی مرتبط، مرور پژوهش های داخلی و بین المللی پیرامون تاثیر مشارکت والدین بر موفقیت تحصیلی، و استنتاج راهکارهایی کاربردی جهت ارتقای تعامل میان این دو نهاد. نتایج تحلیل ها نشان می دهد که مشارکت فعال، مداوم و هدفمند خانواده در فرایند یادگیری، هنگامی که با حمایت ساختاریافته مدرسه همراه باشد، می تواند به شکل گیری شبکه ای حمایتی، تقویت انگیزش درونی، و در نهایت کاهش چشمگیر افت تحصیلی منجر شود. در پایان، راهکارهایی برای مدیران، معلمان، والدین و پژوهشگران ارائه شده است تا بستری عملی برای هم افزایی بین نهادی فراهم شود.

کلیدواژه ها:

افت تحصیلی ، مشارکت والدین ، ارتباط مدرسه و خانواده ، هماهنگی نهادی ، انگیزش تحصیلی