پلاگیوس و گناهکاربودن نوزادان در اندیشه ی آگوستین

در اندیشه­ی آگوستین، طبیعت انسان به واسطه­ی گناه نخستین، بیمار است و این بیماری اراده­ی انسان را نیز دستخوش ناتوانی برای نیل به رستگاری و انجام اعمال خیر کرده است؛ لذا به عاملی بیرونی برای تقویت نیاز دارد که آن فیض است. نتیجه­ی این اعتقاد آگوستین این است که در چنین شرایطی، نوزادان به­دلیل تولد جسمانی گناهکارند. در این بین، پلاگیوس معتقد است که رویکرد آگوستین نتایجی را به دنبال دارد که باعث خدشه به لوازم اصول اعتقادی مسیحیت می شود: اولا موجب سلب صفت عدل و قدرت از خدا می شود، درحالی­که کتاب مقدس خدا را عادل برمی شمرد و در پی عادل شمردگی انسان است و ثانیا باعث تفسیری ناروا از فیض می شود که سایر ساحت های درونی انسان را به چالش می­کشد و به نوعی ناکارآمدی تنزل می دهد؛ لذا پلاگیوس برای حل این مشکل، ابتدا اراد­ه­ی انسان را آزاد می­داند و در گام بعدی، طبیعت انسان را پاک معرفی می­کند و به شرح آنها می پردازد و با رویکردی آریوسی ابتدا به تبیین فیض می پردازد و سپس با تفسیر آگوستین از پولس به مقابله برمی خیزد و شواهد آگوستین از کتاب مقدس را نیز استعاری می داند و در نتیجه نوزادان را عاری از هرگونه گناه اعلام می کند. در این پژوهش قصد داریم به­گونه­ی توصیفی­تحلیلی و با مراجعه به منابع اصیل، به بررسی این مسئله بپردازیم.

کلیدواژه ها:

آگوستین ، پلاگیوس ، اراده ، گناه ، فیض ، نوزادان ، طبیعت ، مسیح