ارائه مدل علی خودآگاهی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بر اساس رشد بینایی-فضایی و آمادگی جسمانی ادراک شده؛ نقش میانجی خودکنترلی (کاربرد تحلیل مسیر)

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل علی خودآگاهی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS) بر اساس رشد بینایی-فضایی و آمادگی جسمانی ادراک شده با نقش میانجی خودکنترلی انجام شد. روش کار: جامعه آماری این پژوهش همبستگی شامل کلیه بیماران مبتلا به ام اس در شهرستان بروجرد، ایران، در سال ۲۰۲۳-۲۰۲۴ بود که از بین آنها ۳۰۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های رشد بینایی-فضایی، آمادگی جسمانی ادراک شده، خودکنترلی و خودآگاهی استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS ۲۴ و AMOS تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: یافته ها نشان داد که رشد بینایی-فضایی بر خودکنترلی (β= ۰.۵۴ و مقدار ۸.۰۹) و خودآگاهی (β= ۰.۶۷ و مقدار ۱۱.۷۶) تاثیر می گذارد؛ آمادگی جسمانی ادراک شده بر خودکنترلی (β= ۰.۵۹ و مقدار ۹.۹۶) و خودآگاهی (β= ۰.۵۵ و مقدار ۸.۸۵) تاثیر دارد و خودکنترلی بر خودآگاهی (β= ۰.۴۷ و مقدار ۶.۷۰) تاثیر می گذارد (P< ۰.۰۱). یافته ها همچنین نشان داد که مدل حاضر ۳۳ درصد از واریانس خودکنترلی و ۴۲ درصد از واریانس خودآگاهی را تبیین می کند. علاوه بر این، خودکنترلی به عنوان یک متغیر واسطه ای در رابطه بین متغیرهای برون زا و خودآگاهی نقش ایفا می کند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، افزایش خودکنترلی و به تبع آن افزایش سطح رشد بینایی-فضایی و آمادگی جسمانی ادراک شده، سطح خودآگاهی در بیماران مبتلا به ام اس را بهبود می بخشد. این امر نشان می دهد که مسئولین مربوطه باید به نقش خودکنترلی به عنوان یک متغیر میانجی توجه بیشتری داشته باشند.

کلیدواژه ها:

آمادگی جسمانی ادراک شده ، رشد بینایی-فضایی ، خودآگاهی ، خودکنترلی