بررسی تنوع ژنتیکی جمعیت های 3 گونه ی Agropyron cristatum,A.desertrum,A.pectinform بوسیله ی مارکرهای پروتئین های محلول

آگروپیرون یکی از گیاهان مقاوم به تنش های حیاتی و غیرحیاتی می باشد و نقش مهمی در تولید علوفه در مراتع دارد. تنوع ژنتیکی بر اساس نشانگرهای مختلف نقش کلیدی در عملیات اصلاح نبات دارد و یکی از شاخص ها جهت انتخاب والدین می باشد. در این تحقیق الگوی پروتئینی 142 ژنوتیپ 3 گونه ی آگروپیرون کریستاتوم، پکتیرفرم و دررتروم از 15 جمعیت بذری برای تعیین میزان تنوع ژنتیکی موجود مورد بررسی قرار گرفت. براساس نتایج sds-page، 40 باند قابل تکثیر، پپتید پروتئینی، برای مطالعه تنوع ژنتیکی ثبت گردید. میانگین تعداد باندهای پلی مورف نسبت به کل باندها در کلیه جمعیت های بذری از 0/012 تا 0/153 متغیر و به ترتیب مربوط به جیرفت (A.Pectinform) و چادگان (A.cristatum) بود. Sds-page پروتئین های کل، تنوع درون و میان جمعیتی بالایی نشان دادند که تمایز مشخصی براساس منشاء و رویشگاه نشان ندادند. همبستگی بین ماتریس فاصله های ژنتیکی جغرافیایی به وسیله آزمون مانتل ثابت نشد و ضریب همبستگی بین آنها از نظر آماری معنی دار نگردید( R(2)=0/005 P=0/36) این مسئله نیز نشاندهنده عدم وجود شیب محیطی در گوناگونی پروتئین های کل است. ا ز آنجایی که ایران مرکز تنوع آگروپیرون است، چنین تنوع بالایی در ویژگی های مختلف این گیاه دور از انتظار نمی باد. بنابراین در برنامه های اصلاحی می بایست تنوع ژنتیکی ارقام Agropyron بوسیله استفاده از والدین مختلف افزایش یابد. افزایش اساس ژنتیکی برای اصلاح می تواند بوسیله کاربرد سیستماتیکی ژرم پلاسم که الگوی پروتئینی متفاوتی داشته و ویژگی کمی بهتر دارند حاصل گردد.

کلیدواژه ها:

تنوع ژنتیکی ، پروتئین های کل ، عوامل اکولوژیکی ، Agropyron