تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر مطلوبیت اجتماعی، خودکارآمدی و رضایت زناشویی دانشجویان متاهل دانشگاه تهران

سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 72

فایل این مقاله در 17 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CONFPSY01_201

تاریخ نمایه سازی: 6 خرداد 1404

چکیده مقاله:

مقدمه: در سال های اخیر، آموزش مهارت های زندگی به عنوان رویکردی موثر در ارتقای شاخص های روان شناختی و اجتماعی بزرگسالان، به ویژه دانشجویان، مورد توجه قرار گرفته است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر مطلوبیت اجتماعی، خودکارآمدی و رضایت زناشویی دانشجویان متاهل دانشگاه تهران انجام شد. روش: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان متاهل دانشگاه تهران در سال ۱۴۰۳ بود که از میان آن ها ۴۰ نفر به شیوه نمونه گیری داوطلبانه و غیرتصادفی انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه رضایت زناشویی انریچ (اولسون و همکاران، ۱۹۹۰)، پرسش نامه مطلوبیت اجتماعی کراون و مارلو (۱۹۶۰) و پرسش نامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (۱۹۸۲) بود. مداخله شامل برنامه آموزش مهارت های زندگی در ۱۰ جلسه برای گروه آزمایش بود؛ گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، آزمون لون و تحلیل واریانس (ANOVA) با استفاده از نرم افزار SPSS-۱۶ استفاده شد. نتایج: نتایج تحلیل ها نشان داد که آموزش مهارت های زندگی در مرحله پس آزمون تاثیر معناداری بر افزایش مطلوبیت اجتماعی، خودکارآمدی و رضایت زناشویی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل داشته است. نتیجه گیری: یافته ها بیانگر اثربخشی آموزش مهارت های زندگی در ارتقای شاخص های روان شناختی و اجتماعی دانشجویان متاهل هستند و می توان از این آموزش ها به عنوان مداخله ای کارآمد در برنامه های مشاوره ای و ارتقایی در دانشگاه ها بهره برد. واژگان کلیدی: مهارت های زندگی، خودکارآمدی، رضایت زناشویی، مطلوبیت اجتماعی مقدمه ازدواج و رضایت زناشویی یکی از زمینه های مهم زندگی انسان را تشکیل می دهد که نیاز به سازگاری دارد (باگاروزی، ۲۰۱۴). رضایت زناشویی حالتی است که در آن زن و شوهر از ازدواج و با هم بودن خود احساس خوشبختی و رضایت می کنند (تانیگوچی و همکاران، ۲۰۰۶). ازدواج رضایت بخش، فضای خوبی برای تلاقی و تبادل احساسات و عواطف مثبت بین زوجین ایجاد می کند. بنابراین، توانایی درک و پذیرش افکار، احساسات و عواطف یکدیگر در زندگی زناشویی با احساس رضایت بیشتر همراه است (فیتنس، ۲۰۰۱). حال در صورتی که زوجین در زندگی مشترک خود از رضایت زناشویی کافی برخوردار نباشند، با مشکلات و تعارضات زناشویی فراوانی روبه رو خواهند شد. آمارها نشان می دهد که حدود دو سوم ازدواج های اول به علت

نویسندگان

منصوره اسفریزی

دانشگاه آزاد اسلامی واحد کیش، کیش، ایران

آناهیت روشن ریشهری

دانشگاه آزاد اسلامی واحد کیش، کیش، ایران