پیش بینی مهارت های ارتباطی بر اساس خودشفقتورزی با واسطهگری انعطافپذیری شناختی در دانشجویان فرشته باعزت

مقدمه: مهارت های ارتباطی از عوامل کلیدی موفقیت در زندگی هستند. خودشفقت ورزی و انعطاف پذیری شناختی می توانند نقش موثری در تقویت این مهارت ها ایفا کنند. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودشفقتورزی و مهارتهای ارتباطی با واسطهگری انعطافپذیری شناختی است. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشجویان دانشگاه مازندران بود که در نیمسال اول تحصیلی ۱۴۰۲۱۴۰۱ مشغول به تحصیل بودند. ۳۰۰ دانشجو با استفاده از نمونهگیری تصادفی طبقه ای، برای تکمیل پرسشنامه ها انتخاب شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودشفقتورزی نف (۲۰۰۳)، مهارتهای ارتباطی کوئیندام (۲۰۰۴) و انعطافپذیری شناختی دنیس و واندروال (۲۰۱۰) بود. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل مسیر و نرم افزارهای SPSS-۲۲ و Amos-۲۴ استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان داد ضریب مسیر مستقیم و استاندارد بین متغیرهای خودشفقت ورزی (p=۰.۰۰۱، β=۰.۳۲) و انعطاف پذیری شناختی (p=۰.۰۰۱، β=۰.۳۱) با مهارت های ارتباطی معنادار می باشد. علاوه براین ضریب مسیر مستقیم و استاندارد خودشفقت ورزی (p=۰.۰۰۱، β=۰.۱۱) با انعطاف پذیری شناختی معنادار می باشد. بررسی اثر غیرمستقیم خودشفقت ورزی از طریق انعطاف پذیری شناختی (p=۰.۰۰۱، β=۰.۰۳) بر مهارت های ارتباطی نیز مثبت و معنی دار است که به معنی تایید نقش میانجی گری انعطاف پذیری شناختی در رابطه بین خودشفقت ورزی و مهارت های ارتباطی می باشد. همچنین بررسی اثر کل نشان می دهد که خودشفقت ورزی به طور مستقیم و غیر مستقیم (p=۰.۰۰۱، β=۰.۳۶) بر مهارت های ارتباطی تاثیرگذار است. براساس نتایج پژوهش، مدل پیشنهادی از برازش مطلوبی برخوردار است و این مدل در جهت شناخت عوامل موثر بر خودشفقتورزی جهت ارتقاء مهارتهای ارتباطی و انعطافپذیری می تواند اهمیت داشته باشد. نتیجه گیری: خودشفقت ورزی به طور مستقیم و از طریق انعطاف پذیری شناختی بر مهارت های ارتباطی تاثیر دارد. تقویت این ویژگی ها می تواند موجب بهبود روابط بین فردی دانشجویان شود.

کلیدواژه ها:

خود شفقت ورزی ، مهارت های ارتباطی ، انعطاف پذیری شناختی