آموزش تلفیقی و ظرفیت های آن در بهبود کیفیت تدریس و ارتقای عملکرد دانش آموزان

آموزش تلفیقی به عنوان یکی از روش های نوین آموزشی، با ترکیب آموزش حضوری و دیجیتال، ظرفیت های بالقوه ای در بهبود کیفیت تدریس و ارتقای عملکرد دانش آموزان دارد. این شیوه، با بهره گیری از فناوری های نوین، امکان یادگیری تعاملی و انعطاف پذیر را فراهم کرده و به دانش آموزان اجازه می دهد تا با سرعت و سبک یادگیری خود به آموزش بپردازند. پژوهش حاضر به بررسی مفاهیم، مدل های اجرایی و تاثیرات آموزش تلفیقی بر تدریس و یادگیری پرداخته است. نتایج نشان می دهد که این روش باعث افزایش تعامل میان معلم و دانش آموز، بهبود فرایند ارزشیابی، تقویت یادگیری مستقل و افزایش انگیزه دانش آموزان می شود. همچنین، مدل های مختلف آموزش تلفیقی، از جمله مدل چرخشی، انعطاف پذیر، یادگیری شخصی سازی شده و مکمل، هرکدام دارای ویژگی هایی هستند که می توانند در شرایط آموزشی مختلف به کار گرفته شوند. ابزارهایی همچون سیستم های مدیریت یادگیری، ویدئوهای آموزشی، آزمون های آنلاین و پلتفرم های تعاملی، نقش مهمی در اجرای موفق این روش دارند. بااین حال، پیاده سازی آموزش تلفیقی با چالش هایی ازجمله کمبود زیرساخت های فناوری، نیاز به آموزش معلمان، تفاوت در دسترسی دانش آموزان به ابزارهای دیجیتال و مقاومت فرهنگی روبه رو است. برای توسعه و بهینه سازی این روش، توانمندسازی معلمان، بهبود زیرساخت های فناوری، مشارکت والدین و طراحی محتوای آموزشی جذاب ازجمله راهکارهای پیشنهادی محسوب می شوند. درنهایت، توجه سیاست گذاران آموزشی به این شیوه تدریس و حمایت از گسترش آن می تواند نقش موثری در بهبود کیفیت نظام آموزشی ایفا کند. همچنین، انجام پژوهش های بیشتر در زمینه تاثیر آموزش تلفیقی بر سطوح مختلف تحصیلی و نقش فناوری های نوین می تواند به ارتقای هرچه بیشتر این روش کمک کند.

کلیدواژه ها:

آموزش تلفیقی ، کیفیت تدریس ، یادگیری دیجیتال ، مدل های آموزش تلفیقی ، عملکرد دانش آموزان