چگونه وسایل نقلیه خودران، پایداری ترافیک شهری را شکل می دهند: یک مطالعه تجربی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری

در حال حاضر، روان سازی ترافیک شهری یک مشکل رو به افزایش است و دستیابی به پایداری در جابجایی شهری برای ارتقای هم تحرک و هم کیفیت زندگی ضروری است. این مطالعه به بررسی عوامل موثر بر پایداری ترافیک شهری از دو منظر مهم می پردازد: حکمرانی سیاست خودروهای خودران و درک شهروندان. با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری به روش حداقل مربعات جزئی (PLS-SEM)، این مطالعه داده های حاصل از ۱۱۹ پاسخ معتبر جمع آوری شده از طریق نظرسنجی های آنلاین را تجزیه و تحلیل می کند. یافته ها نشان می دهند که از منظر درک شهروندان، هم دسترسی پذیری و هم ایمنی نقش مهمی در پیشبرد پایداری ترافیک شهری ایفا می کنند، در حالی که مشخص شد حالت های جابجایی هوشمند تاثیر قابل توجهی ندارند. از دیدگاه حکمرانی سیاست، برنامه ریزی حمل و نقل زمینی تاثیر قابل توجهی بر درک شهروندان از دسترسی پذیری، ایمنی یا جابجایی هوشمند نداشت. در مقابل، اقدامات مدیریت وسایل نقلیه با این ابعاد همبستگی مثبت داشت. علاوه بر این، مشخص شد که دامنه پشتیبانی از نقاط خدمات، دسترسی پذیری و جابجایی هوشمند را افزایش می دهد، اما تاثیر قابل توجهی بر ایمنی ندارد. با این حال، تخصیص استقرار وسایل نقلیه، ارتباط مثبتی با بهبود در دسترسی پذیری، ایمنی و جابجایی هوشمند داشت. این مطالعه بینش های ارزشمندی را برای تدوین سیاست های ترافیک شهری ارائه می دهد و بر نقش محوری چارچوب های نظارتی، استراتژی های مدیریت وسایل نقلیه و زیرساخت های شهری در تقویت جابجایی پایدار شهری تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

پایداری ترافیک شهری ، برنامه ریزی حمل و نقل زمینی ، اقدامات مدیریت وسایل نقلیه ، دامنه پشتیبانی از نقاط خدمات ، تخصیص استقرار وسایل نقلیه ، خودروهای خودران.