واکاوی رابطه تصویر و نوشتار در نقاشی "آفرینش آدم" اثر ضیاءالدین امامی

عناصر نوشتاری در هنرهای تجسمی به عنوان یک ابزار بیانی، امکان تجلی تفکرات و احساسات را برای هنرمندان فراهم می آورد. در این راستا ضیاءالدین امامی، نقاش معاصر ایرانی، از جمله هنرمندانی است که به طور همزمان از نوشتار و تصویر در آثار خود بهره برده است. آثار امامی از طریق تقسیم بندیهای هندسی و خطوطی مشابه کتیبه های مساجد، فرهنگ تصویری اسلامی و ایرانی را نمایان می سازد. در این آثار، کلمات و حروف به شکلی متفاوت از جریان نقاشی-خط در دوران حیات امامی، طراحی شده اند و به نظر می رسد این کلمات در ردیفهای ریتمی به روشی انتزاعی و شعرگونه به نقاشی تبدیل می شوند طوری که در بسیاری از موارد تشخیص میان نوشته و تصویر دشوار می گردد. نقاشی آفرینش آدم به ابعاد ۵۰×۷۴ سانتیمتر، نمونه ای بارز از این نوع ترکیب است که با ساختاری متعادل و مستحکم، نوشته ها را در بین تقسیمهای افقی و عمودی خود جای داده است. این پژوهش با هدف تحلیل عناصر نوشتاری در اثر آفرینش آدم به این پرسش پاسخ می دهد که حضور عناصر نوشتاری و تصویری چه ارتباطی با یکدیگر دارند و این ارتباط چه تاثیری در درک مخاطب از محتوای نقاشی دارد. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی است و نتایج نشان می دهند که خوانش این آثار، علاوه بر ایجاد یک تجربه دیداری، امکان درک ارتباط بین اجزای مختلف تصویر را فراهم می آورد و بین نوشتار و تصویر از جهت مفهوم و معنا ارتباط برقرار است و تعامل میان این عناصر به درک بهتر مفهوم اثر برای مخاطب منجر می شود. ضرورت شناخت هنرمندان معاصر ایران و آشنایی دانشجویان با رویکرد بومی نقاشی ایرانی و تلفیق آن با هنر مدرن ایجاب می نماید که در پایان نامه ها و مقالات پژوهشی به هنرمندان معاصر همچون ضیاءالدین امامی بیشتر پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

نوشتار ، تصویر ، نقاشیهای ضیاءالدین امامی ، نقاشی آفرینش آدم