توجه برنامه ریزی مدیریت شهری بر ساماندهی زاغه نشینی و حاشیه نشینی

اسکان غیررسمی نتیجه رشد فزاینده جمعیت و مهاجرت و خصوصا مهاجرت های روستا- شهری است زیرا شهرها نتوانسته اند مسکن مناسب را برای این جمعیت فزاینده فراهم نمایند. حاشیه نشینی گونه ای از شهرنشینی همراه با ترکیبی از مشکلات حاد و پیچیده است که صورت بحرانی آن می تواند موجب شکل گیری انواع آسیب های اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی و امنیتی شود. از پیامدهای صنعتی شدن و شهرنشینی شتابان، می توان به پدیده حاشیه نشینی و سکونتگاه های غیررسمی اشاره کرد. حاشیه نشینی شهری که شاید همزاد شهر و شهرنشینی باشد، در شرایط امروزین ابعاد بزرگتری یافته و یکی از مسائل مهم کشورها، به ویژه کشورهای کمتر توسعه یافته، محسوب می شود. این مقاله با هدف توجه برنامه ریزی مدیریت شهری بر ساماندهی زاغه نشینی و حاشیه نشینی نگارش شد. نتایج نشان می دهد پیدایش اسکان غیررسمی گویای وجود موانع ساختاری بنا کارآمدی سیاست های کنونی در تامین مسکن و خدمات رسانی لازم مرتبط با آن برای اقشار کم درآمد شهری در سطح کلان است. همچنین در سطح خرد نیز در مدیریت شهری، با وجود منابع نامشروع گروه های ذی نفع و ذی نفوذ محلی در برخوردهای غیرقانونی من در پذیرش یا رد این سکوت دستگاه ها، مسیله را تشدید نموده است.

کلیدواژه ها:

ابعاد بزرگتری ، مشکلات حاد