راهکار های افزایش تاب آوری و امید به زندگی در کودکان دارای اختلال اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم یکی از پیچیده ترین و چالش برانگیزترین اختلالات عصبی-رشدی است که تاثیرات عمیقی بر عملکردهای شناختی، اجتماعی و هیجانی کودکان دارد. این اختلال اغلب با مشکلاتی همچون ناتوانی در تنظیم هیجان، درک ضعیف حالات ذهنی دیگران، چالش های حسی، و واکنش های رفتاری ناسازگارانه همراه است که در مجموع منجر به کاهش تاب آوری روانی و امید به زندگی در این کودکان می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی و ارائه راهکارهای چندبعدی برای افزایش تاب آوری و امید به زندگی در کودکان دارای اختلال اوتیسم انجام شده است. در این راستا، راهکارهایی نظیر آموزش مهارت های اجتماعی-هیجانی، تقویت هوش هیجانی، بهره گیری از درمان های رفتاری-شناختی، حمایت عاطفی از سوی خانواده، طراحی مداخلات مدرسه محور، و استفاده از طبیعت درمانی به عنوان رویکردی نوین مورد توجه قرار گرفته اند. آموزش والدین در راستای بهبود سبک فرزندپروری، فراهم آوردن محیطی امن و پذیرنده در خانواده، تقویت روابط گرم میان والد و کودک و کاهش استفاده از روش های تنبیهی، از جمله اقدامات موثر در این زمینه محسوب می شود. همچنین مدارس با ارائه آموزش های هدفمند مهارت های مقابله ای، نقش کلیدی در ارتقای حس تعلق اجتماعی و تقویت اعتماد به نفس کودکان اوتیستیک دارند. در کنار مداخلات روان درمانی، استفاده از طبیعت درمانی و طراحی فضاهای سبز درمانی در مدارس و خانه نیز با کاهش استرس، بهبود تعاملات اجتماعی، و تقویت تمرکز و آرامش، مکمل موثری در فرآیند درمان محسوب می شود. این مقاله نشان می دهد که اجرای هماهنگ و چندوجهی این راهکارها با مشارکت والدین، مربیان و درمانگران می تواند چارچوبی جامع و کاربردی برای ارتقای کیفیت زندگی، افزایش تاب آوری و تقویت امید به آینده در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، درمان ، امید به زندگی ، تاب آوری ، اختلال ، طبیعت درمانی