مدیریت مصرف بهینه آب در آبیاری فضای سبز شهری

با گسترش شهرنشینی، رشد جمعیت و افزایش نیاز به تامین منابع طبیعی، مدیریت پایدار منابع آب شهری به یکی از مهم ترین دغدغه های مدیران شهری و سیاست گذاران حوزه محیط زیست تبدیل شده است. یکی از حوزه هایی که سهم قابل توجهی از مصرف آب شهری را به خود اختصاص داده، آبیاری فضای سبز شهری است. فضای سبز به عنوان یکی از مولفه های حیاتی برای ارتقاء کیفیت زندگی، بهبود شرایط زیست محیطی، کاهش آلودگی و بهبود سلامت روانی و جسمی شهروندان شناخته می شود. اما از سوی دیگر، نگهداری و توسعه این فضاها نیازمند مصرف منابع ارزشمند، به ویژه آب است؛ منبعی که در بسیاری از مناطق ایران با کمبود فزاینده ای روبروست. بر اساس آمار و مطالعات انجام شده، در برخی شهرهای کشور، بیش از ۵۰ درصد آب مصرفی شهرداری ها صرف آبیاری فضاهای سبز می شود. این در حالی است که بخش قابل توجهی از این آب بدون مدیریت صحیح، با روش های سنتی و بدون توجه به شرایط اقلیمی و نیاز آبی گیاهان مصرف می گردد که منجر به هدررفت شدید منابع آبی می شود. در این راستا، مدیریت بهینه مصرف آب در فضای سبز شهری نه تنها از منظر حفظ منابع آبی، بلکه در چارچوب توسعه پایدار شهری، مقابله با بحران آب، و ارتقاء بهره وری نظام مدیریت شهری ضرورت دوچندانی یافته است. در این مطالعه، تلاش می شود تا با تکیه بر ادبیات علمی و تجربیات جهانی و داخلی، الگوهای بهینه مصرف آب در فضای سبز شهری مورد بررسی قرار گیرد. این الگوها شامل استفاده از فناوری های نوین آبیاری (مانند آبیاری قطره ای، زیرسطحی و هوشمند)، طراحی فضای سبز متناسب با اقلیم (Xeriscaping)، انتخاب گیاهان بومی و مقاوم به خشکی، و بازنگری در الگوی توزیع فضای سبز در شهرها می شود.

کلیدواژه ها:

کلیدواژگان: مدیریت مصرف آب ، فضای سبز شهری ، توسعه پایدار ، آبیاری هوشمند ، پساب تصفیه شده