فضای سبز شهری؛عنصر حیاتی در شهرسازی پایدار

در دهه های اخیر، رشد بی رویه شهرنشینی، افزایش جمعیت و توسعه فضاهای انسان ساخت، منجر به فاصله گرفتن انسان از طبیعت و بروز مسائل گوناگون زیست محیطی، اجتماعی و روانی شده است. اگرچه گذشته، فضاهای سبز به علت وسعت محدود شهرها و سهولت دسترسی ساکنین به نواحی اطراف، بیشتر در جنبه های زیباسازی و ظاهرسازی سیمای نواحی شهرهای تجلی می یافت، امروزه بدلایلی همچون افزایش جمعیت، رشد فیزیکی شهرها، توسعه صنعت و وسایط نقلیه موتوری و در نتیجه ایجاد انواع آلودگی های زیست محیطی بطور جدی و به مثابه شش تنفسی شهرها مورد توجه قرار گرفته است. بطوری که در بسیاری از متون شهرسازی از فضاهای سبز شهری بعنوان یکی از شاخص های مهم شناخت کیفیت محیط های انسان ساخت یاد می کنند. این پژوهش با هدف تبیین جایگاه فضاهای سبز در ساختار شهر پایدار، به بررسی ابعاد اکولوژیکی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی این فضاها پرداخته و نقش آن ها را در دستیابی به شهری زیست پذیر و پایدار مورد تحلیل قرار می دهد. نتایج حاکی از آن است که طراحی، مدیریت و توزیع عادلانه فضاهای سبز، یکی از راهکارهای اصلی در راستای تحقق عدالت شهری، توسعه پایدار انسانی و ارتقاء کیفیت محیط زندگی در شهرهای امروزی به شمار می آید.

کلیدواژه ها:

توسعه شهری ، مدیریت شهری ، فضای سبز ، محیط زیست شهری