ایران با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره بررسی تنوع ژنتیکی سگهای بومی

تنوع زیستی یکی از عوامل مهم برای اصلاح گران حیوانات اهلی جهت حفظ این ذخایر ژنتیکی محسوب می شود. استفاده از نشانگرهای مولکولی در سالهای اخیر جهت تعیین تنوع ژنتیکی بین جمعیتها و حیوانات حفاظت شده کاربرد گسترده ای یافته است. در این تحقیق به بررسی رابطه و تنوع ژنتیکی جمعیت سگهای بومی ایران با استفاده از چهار جفت نشانگر ریزماهواره ای (REN86, FH2790, FH206, CXX.67) پرداخته شد. از این جمعیتها 60 نمونه خون و بافت بدست آمده و استخراج DNA آنها از خون به روش استخراج نمکی و از بافت نیز با استفاده از روش تغییر یافته هضم آنزیمی صورت گرفت. جایگاه FH206 در جمعیت سرایی، جایگاههای REN96 و CXX.67 در جمعیت کردستان و جایگاه FH2790 در جمعیت بختیاری در تعادل هاردی- واینبرگ بودند. بقیه جایگاههای مورد بررسی انحراف معنی داری را از تعادل را نشان دادند. جایگاه FH206 با آلل و جایگاه CXX067 با 4 آلل به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد آلل را نشان دادند که به دنبال آن جایگاههای فوق با 7/1 و 3 به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد آلل مؤثر را داشتند. بیشترین میزان هتروزیگوسیتی مورد انتظار در جایگاه FH206(0/86) و کمترین آن در جایگاه CXX.67 (0/66) مشاهده شد. بیشترین فاصله ژنتیکی بین جمعیتهای بومی کردستان و البرز و کمترین آن بین جمعیتهای سرابی و بختیاری مشاهده شد. با توجه به نتایج تحقیق حاضر، جمعیت سگهای بومی ایران تنوع ژنتیکی زیادی نشان دادند و برای حفاظت از این جمعیتها باید برنامه های اصلاح نژادی بکار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

تنوع ژنتیکی ، نشانگر ریزماهواره ، سگ بومی